Mooi, mooier, mooist!

Hola amigo’s!

De tijd vliegt echt, inmiddels ben ik al weer ruim 3 maanden aan het genieten van onze prachtige wereld en de vrijheid om daar over heen te mogen reizen! Dat bevalt nog steeds uitstekend en alles gaat nog steeds zeer voorspoedig! De mensen die niet van lange verslagen houden kunnen dus hier stoppen.. :)

Op de laatste dag in Peru stond er een boottocht op het Titicacameer op het programma. Dit is het grootste meer van Zuid-Amerika en ook nog eens het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld (ruim 3.800 meter hoog). Das natuurlijk al bijzonder genoeg, maar de hoofdattractie van vandaag zijn de ‘floating islands’. In optocht vertrekken de toeristenboten ’s ochtends vanuit de haven van Puno om een klein half uurtje later aan te leggen bij één van de rieten eilandjes. Daar worden we opgewacht door vijf vrouwen in traditionele kleding. Op het eiland leven vijf gezinnen en de president van het eiland legt aan de groep toeristen uit hoe de eilanden gemaakt worden. Vervolgens is het aan de groep om zich één voor één voor te stellen. Na iedere ‘ik ben Richard en ik kom uit Nederland’ staan de vijf vrouwen op een rijtje plichtmatig te klappen. Als er vervolgens een rondje op een traditionele boot gevaren kan worden staan dezelfde vrouwen zingend de toeristen uit te zwaaien… Het Land van Ooit is er niets bij, zo toeristisch is dit hele gebeuren. Er is slechts één eilandbewoner die ‘schijt’ heeft aan de toeristen en das een ongeveer 4 jarig oud jochie. De president heeft eerder verteld dat er geen toilet is op het eiland zelf en dat daarvoor vijf minuten gevaren moet worden. Daar denkt onze kleine vriend anders over. Zodra de traditionele boot waarop de toeristen mee moeten aan komt springt hij er op, laat zijn broek op zijn enkels zakken en pist zo in het water. Dat er 30 toeristen staan te kijken maakt hem niet uit en zo hoort het, prachtige kerel!

Vanaf de floating islands is het vervolgens 2,5 uur varen naar de volgende bestemming, een groter eiland in het meer. Daar wacht ons een zelfde soort toeristische ontvangst. Twee oudere mensen dansen voor ons en laten traditionele kleding zien (die vervolgens vanzelfsprekend gekocht kan worden). Na een prima lunch is het tijd het eiland over te lopen en te genieten van de prachtige uitzichten. Vervolgens weer 2,5 uur terug op het dek genietend van de zon en dan zit deze ontzettend toeristische, maar ook zeker mooie, tour er op. ’s Avonds wordt de plaatselijke kroeg nog even bezocht, maar we houden het op tijd voor gezien.

De volgende morgen vertrekken we namelijk vroeg om naar Bolivia te gaan, op naar La Paz. Dit is niet zo heel erg ver, maar door de grensovergang, een tussenstop en overtochtje met een boot zijn we toch de hele dag bezig. Na aankomst aan het eind van de middag nog even rondlopen en wat informatie over tours inwinnen en dan eten en op stap. Aangezien La Paz een enorme stad is verwachten we dat er hier ook doordeweeks wel een feestje is. We worden getipt over een salsa bar waar live muziek moet zijn en aangezien we goede ervaringen hebben met salsa feesten gaan we daar maar wat graag heen. Er is alleen weinig publiek en als de band om half 1 ’s nachts nog geen één nummer gespeeld heeft houden we het maar voor gezien. Morgen is het donderdag, kijken we dan wel of ze hier ook een studentenavond kennen…

Na uitgeslapen te hebben lopen we de volgende dag heerlijk door La Paz. Wat een geweldige stad is dit, het bruist gigantisch. Overal is handel, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het op straat kopen. Uren lopen we door de smalle stijle straatjes en over de mooie pleinen, maar het hoogtepunt is toch wel het bezoek aan een bar met Nederlandse eigenaar. Die heeft namelijk broodjes kroket en gehaktbal op het menu staan, goddelijk! Na deze zeer smakelijke lunch vragen we een taxi chauffeur ons naar een mooi uitzichtpunt te rijden. La Paz ligt namelijk in een dal en is geheel tegen de bergen opgebouwd. Na een stevige klim waarbij we ons herhaaldelijk afvragen of de taxi en de 83-jarige chauffeur (hoezo pensioen met 65?) het gaan overleven komen we op de plek van bestemming. Na even zoeken vinden we plek met prachtig uitzicht op deze enorme en bijzondere stad!

Eenmaal terug in het centrum regelen we een tour voor de volgende dag en de dagen daarop en is het tijd voor poging twee om er een wilde nacht van te maken in La Paz. Dit wordt uiteindelijk een uitgebreide kroegentocht door het ‘uitgaansgebied’ van La Paz, maar veel succes hebben we daarbij niet. Van lege kroegen, tot kroegen met verschrikkelijke live heavy metal (?) muziek en van saaie kroegen waar iedereen op zijn gat zit tot kroegen die leuk moeten zijn volgens de omschrijving in onze gids maar dicht zitten. Nou ja, in elke kroeg één biertje en voor je het weet is het toch op eens half 3 en hoog tijd om terug te gaan naar het hostel. Een wilde nacht werd het dus helaas weer niet, maar gezellig was het wel!

Een paar uurtjes slaap later is het tijd om on tour te gaan in de omgeving van La Paz. Na een prachtige rit komen we aan op 5.300 meter (!) hoogte. Na een klein stukje klimmen staan we beide opeens hoger dan we ooit geweest zijn op 5.430 meter.. De voldoening is echter veel minder groot dan wanneer je lopend 4.600 meter hoogte bereikt na een dag lopen, dit kan m’n moeder ook.. ;-) Dat maakt het uitzicht er echter niet minder grandioos op! Vervolgens wordt er koers gezet richting de vallei van de maan net buiten La Paz. Door eeuwenlange erosie zijn hier heel bijzondere rotsformaties ontstaan waar we rustig doorheen lopen in de brandende zon. Een mooie en bijzondere plek! Eenmaal terug in La Paz bezoeken we nog even de Nederlandse bar, op de kaart stond namelijk ook een schotel met bitterballen, kaas en gevulde eieren…simpelweg genieten!

’s Avonds wordt de nachtbus naar Uyuni gepakt. Bij het ophalen van de bus tickets blijkt alleen opeens dat we twee uur eerder weg moeten. De man van het reisbureau heeft namelijk onze tickets omgeboekt naar goedkopere, terwijl we hem toch echt héél duidelijk gemaakt hebben niet met deze bus te willen. Kennelijk is deze busmaatschappij van een vriendje en ‘moesten’ we toch echt met deze bus. Na haastig gedoucht te hebben belanden we helemaal achterin een wat verouderde bus. Helemaal achterin betekent boven de wielen. Als je dan de halve reis over onverharde wegen gaat is dat geen pretje, bij elke kuil zit je tegen het plafond. Tel daar bij op dat je een hele nacht strijd levert met het Duitse (grrrr..) meisje voor je die haar stoel perse naar achter wil doen terwijl ik met m’n knie al klem tegen haar stoel zit en je doet de hele nacht geen oog dicht. De strijd wordt overigens glansrijk gewonnen, zelfs in blessuretijd scoort Duitsland niet. Eenmaal aangekomen in het ijskoude Uyuni dus maar snel een hostel zoeken waar we nog even 2 uurtjes te slapen voor de tour begint. In spanning wachten we af of we deze keer een leukere groep hebben waar we de komende drie dagen mee gaan reizen. Nou…er zitten twee meiden in onze groep hoor, hoppa!! Eén nadeel, ze zijn 14 en 5 jaar oud (ja Roy, das écht te jong!), komen uit België en reizen met hun vader, oom en de zwager van deze oom… En dat is dan ook meteen de rest van onze groep..

Tijdens de 3-daagse tour van Uyuni naar het uiterste zuiden van Bolivia rijden we in een grote 4x4 dwars door het ruige landschap. Eerst naar een kerkhof van oude treinstellen, dan naar een super klein dorpje in the middle of nowhere en vervolgens naar de hoofdattractie deze drie dagen, de zoutvlaktes. Ooit een groot meer, nu een enorme vlakte zout! Zeer indrukwekkend om te zien en over heen te rijden. Tijdens de stop midden op de zoutvlaktes waar een soort van ‘eiland’ is wordt er geluncht en is er tijd voor de trucage foto’s die je hier erg goed kan maken. Zo wordt daar de nodige tijd besteed en komen we aan het einde van de middag aan bij ons zouthotel. Daar dineren we en drinken we biertjes met de Belgische mannen (gelukkig zijn er twee erg gezellig) voordat het al vroeg tijd is om naar bed te gaan (lees: geen stroom meer en ijskoud).

Op de tweede dag van de tour blijft het landschap ons verbazen. Het is zo uitgestrekt en ruig! Uren rijden we door de wildernis, langs prachtige rotsformaties, meren met flamingo’s en continu omringd door machtige bergen. Er wordt geregeld gestopt waarbij de chauffeur (een gids kun je hem niet noemen) steevast meldt ’10 minutes, take pictures’. Dat is ook meteen het enige wat hij zegt. Na een prachtige dag wordt er wederom geslapen in een soort van hostel ver van de bewoonde wereld, drinken we biertjes met de Belgen en twee Zwitserse meiden en duiken we er opnieuw op tijd in. Sorry lezers, veel spannender kan ik het niet maken…
Dag drie begint wederom erg vroeg. We gaan op pad richting Chili, maar niet voordat we langs indrukwekkende geisers zijn geweest. De aarde borrelt hier door de vulkanische activiteit en op verschillende plaatsen schiet de stoom de grond uit. Bijzonder om zo door dit landschap te lopen. Vervolgens op naar de hotsprings, iets waar we al drie dagen naar uit kijken, heerlijk dobberen in het warme water! Bij aankomst blijkt er echter één klein poeltje te zijn, meldt de chauffeur ’20 minutes, swim’, is er geen ruimte om je om te kleden en zitten er al 78 andere toeristen in de veel te kleine hotspring. Wij haken af. Dan maar een warme kop thee in het restaurantje, ook prima. Na het bezoek van nog één prachtig meer worden we aan de grens (?) met Chili gedropt. Daar eindigt de tour en wacht een busje ons op om naar San Pedro de Atacama te brengen. Al met al zijn we dus niet heel lang in Bolivia geweest omdat Pascal zijn vlucht moet halen in Santiago, maar wat een indrukwekkend land is het zeg!!

Na drie dagen in the middle of nowhere vertoefd te hebben zijn we wel weer eens toe aan een gezellige avond stappen. Overdag blijkt dat er zeer veel toeristen in de plaats zijn, dus dat moet toch lukken zou je zeggen. Het zit ons echter niet mee, want al horen we dat kroegen niet toegestaan zijn in San Pedro.. WAT!? Nee, echt niet dus.. Grrrr… dan maar lekker eten en bij het hostel nog een paar biertjes drinken met een stel Denen en twee Duitse, ook gezellig!

Ondanks dat het geen heftige nacht was doen we het de volgende dag mooi rustig aan. Uitslapen, beetje internetten en bij het hostel hangen. ’s Middags met een tour naar de vallei van de maan (de Chileense variant) in de Atacama woestijn. De zonsondergang zou hier fantastisch moeten zijn, maar dat valt een beetje tegen. De rest van de tour is erg mooi, bijzonder ruig landschap, prachtige uitzichten en een leuke gids. ’s Avonds maar weer hetzelfde recept, lekker eten en biertjes bij het hostel!

En dan is het ‘s ochtends al tijd om naar Santiago te gaan, vanwaar Pascal vertrekt. Slechts 23 uur te gaan in de bus.. Gelukkig in een heerlijke stoel met veel beenruimte waardoor het een comfortabele reis wordt. Geloof dat ik 15 van de 23 uur slaap en voor de rest wat lees en met Pascal ouwehoer. Het landschap bestaat uit niets meer dan woestijn, daar is dus weinig aan te zien.

Eenmaal aangekomen in Santiago even douchen en dan deze enorme stad verkennen. Dat betekent lekker rondslenteren door het mooie centrum, lunchen bij de Mac, in een park een heuvel op klauteren voor uitzicht op de stad en door het uitgaansgebied lopen (een goede voorbereiding..). Daar zijn we de hele dag druk mee en na een prima diner in een leuk restaurant gaan we richting de Irish Pub die we eerder gezien hebben. We ploffen neer op een kruk bij de bar en bestellen 2 biertjes. Das niet mogelijk zegt de barman. We donderen bijna van onze kruk van verbazing! WTF?! Dit is een Irish Pub toch? Ja, dat klopt, maar we mogen alleen iets alcoholisch drinken als we ook iets te eten bestellen. Raar land dit… Het goedkoopste op de kaart is de cheesecake, dus die nemen we. Eén nadeel, blijkt een verschrikkelijk smerige cheesecake te zijn. Na beide één hap genomen te hebben dus maar gewoon aan ons lekkere koude biertje en zodra die op is naar de volgende tent. Dat blijkt even zoeken, alle tenten zijn zelfs rond middernacht nog leeg of iedereen zit op z’n gat. Het zal toch niet weer zo’n avond worden…? Wel dus…na nog een biertje (nou ja, literfles is niet bepaald een biertje) in een aftandse kroeg hebben we het wel gehad. Over een paar uur moeten we al op om Pascal naar het vliegveld te brengen en van een echt feest komt het zo te zien niet meer…

En toen zat het er voor Pascal al weer op. Na bijna 4 weken gaan we ’s morgens samen op pad naar het vliegveld, tijd om afscheid te nemen. Een zeer emotionele gebeurtenis, één groot tranendal! Oh nee, dat viel wel mee, al is het wel raar om uit elkaar te gaan. Eenmaal terug in het hostel doe ik het rustig aan. Loop ’s middags nog wat door de stad, zoek op internet naar vrijwilligerswerk in Santiago (vind ik niet, of alleen als je zelf eerst 1500 euro betaalt) en kijk naar wat ik de komende bijna drie weken in Chili wil ondernemen. ’s Avonds is er een karaokeavond in het hostel, waarbij de ene na de andere super slechte zanger optreedt. Erg gezellig, maar rond middernacht houd ik de ogen echt niet meer open..

Pas aan het eind van de volgende morgen word ik wakker. Na rustig opgestart te hebben ga ik op pad naar het grootste park in Santiago met meteen ook het hoogste punt in de stad. In het heerlijke zonnetje loop ik rustig naar boven en geniet daar van het uitzicht over deze enorme stad. Hoewel het een stuk kleiner is dan Mexico City blijft het indrukwekkend om zo’n stad van boven te zien. Overal is bebouwing, zo ver als je kijkt. ’s Middags nog even wat dingen regelen voor het vervolg van de reis en dan naar de barbecue op het dakterras van het hostel. Mannetje of 25, veel te gezellig en dus aansluitend op stap. De bedoeling was om een aantal dagen rustig aan te doen, maar dat loopt natuurlijk weer helemaal in het honderd. Zoek je met Pascal een leuk feest, vind je niets. Wil je rustig aan doen, rol je om half 6 je bed in na een heerlijke nacht in een club!

Als ik wakker word is de hele dorm leeg en schoongemaakt. Helemaal niets van gemerkt! Eerst mijn telefoon maar eens zoeken om te zien hoe laat het is…half 3 ’s middags?! Oeps! Even opfrissen en dan maar eens met pa & ma bellen, dat zou ik namelijk om 13 uur al doen.. Na een uur met pa & ma gebeld te hebben en een uur met Rianne is de dag al bijna voorbij. Er zou echter een voetbalwedstrijd moeten zijn volgens de receptionist waar ik graag heen wil vanavond. Hij heeft me uitgelegd waar ik heen moet met de metro en zo ga ik op pad. Aangekomen op het metro station echter geen enkele supporter te zien en al helemaal geen stadion. In m’n beste Spaans maar eens vragen dus.. Een erg vriendelijke man legt me uit dat hier helemaal geen stadion is, wel aan de andere kant van de stad. Hij moet ook die kant op, dus hij neemt me op sleeptouw, fijn van die behulpzame mensen! Ook hier echter geen supporters te zien, wat me enigszins zorgen baart. Gelukkig moet het stadion hier dichtbij zijn, het is alleen al donker en ik blijk in een slechte versie van de Bijlmer terecht gekomen te zijn. Nou ja, alleen wat geld en een klein cameraatje bij me, dus verstand op 0 en lopen maar. Uiteindelijk kom ik aan bij het stadion, maar de lichtmasten branden niet en van een wedstrijd is dus absoluut geen sprake. Verder dan een wazig fotootje van de buitenkant kom ik dus niet. Eenmaal terug in het hostel nog een gezellig drankje met twee Brazilianen die ik de avonden ervoor ontmoet heb (slaapplek WK 2014 is geregeld..) en dan zit deze korte dag er al weer op.

Maandag is het tijd om naar de kust te gaan, Valparaiso om precies te zijn. Daar loop ik na aankomst nog even rond en doe boodschappen voor het avondeten. Tijd om weer eens te koken voor mezelf. Het hostel waar ik terecht gekomen ben is precies het tegenovergestelde van het hostel in Santiago. Ontzettend rustig, er is alleen een andere jongen uit Oostenrijk. Daar klets ik ’s avonds gezellig mee terwijl ik een begin maak aan dit verslag.

Een dag later Valparaiso maar eens verder bekijken. De stad ligt aan de kust en is tegen een stijle heuvel opgebouwd, wat het erg bijzonder maakt. Overal zijn stijle straatjes of trappen omhoog, het is nergens vlak. Naar boven lopen is zwaar, maar geeft prachtig uitzicht op de stad en de oceaan. Dat doe ik dan ook als eerste. Op naar een mooi museum in een huis van een bekende oud politicus en schrijver. Daarna met de gratis rondleiding door de stad mee. Erg leuke gids die werkt voor fooien. Het kost dus niets, je bepaalt zelf wat je achteraf geeft. Hij laat allerlei mooie plekken zien en vertelt ontzettend veel, leuk om de stad zo te leren kennen. Daarnaast geeft hij allerlei tips voor leuke restaurants en kroegen. In één van die restaurants beland ik ’s avonds met een Duitse van deze tour voor een plaatselijke specialiteit. Een schotel met patat, ui, vlees, ei en kaas allemaal op één grote hoop. Heerlijk! Daar ontmoeten we ook nog een ander stel van de tour en met z’n vieren gaan we vervolgens naar een zeer klein kroegje waar live muziek zou zijn. Klein is de kroeg zeker en erg druk… We vragen ons af waar de band moet gaan spelen. Nou, ongeveer precies waar ik zit dus…en zo zit ik al snel ongeveer midden in de band, met aan de ene kant de trompet naast m’n oor en aan de andere kant de drum. Maar wat een goede muziek en wat een leuke tent! Na afloop met een heel groepje (ons kent ons) naar de volgende tent en zo is het voor je het weet op een dinsdagavond bijna 5 uur voordat je in je hostel terug bent.. Hij gaat lekker met dat rustig aan doen…

Gelukkig is dat de afgelopen twee dagen beter gelukt. Ik rond het even af! Voornamelijk rond gelopen in Valparaiso, boottochtje gemaakt in de haven, museum bezocht, ’s avonds het casino in een plaatsje verderop bezocht en lang en veel geslapen. Daar zal ik jullie verder niet jaloers mee maken! Vandaag ga ik terug richting Santiago en daar bepaal ik of ik door ga naar het zuiden van Chili (afhankelijk van het weer) of Argentinië nog even in ga voordat we naar de andere kant van de wereld vliegen…

Ik zal jullie op de hoogte houden, zolang jullie mij ook op de hoogte houden hoe het met jullie gaat! Leuk om allemaal te horen, zeker nu de geboortegolf op gang begint te komen! Gefeliciteerd René & Sabrine en Sandra & Jurrian!! :)