Ik hou van Azië!

Hallo allemaal!

Aangezien er tussen het vertrek van Rianne en de aankomst van mijn ouders maar een week tijd zat moest ik eens bedenken wat ik in die week wilde doen. Uithuilen in de veel te kleine dorm in Singapore tot m’n moeder me komt troosten of op naar een Indonesisch eiland met parelwitte stranden op anderhalf uur varen? Juist, op zondag spring ik mooi op de boot naar Pulau Bintan, lekker een weekje relaxen daar en het levert ook nog eens een extra stempel in mijn paspoort op!

Aangezien het een last-minute beslissing is om naar dit eiland te gaan heb ik me niet echt voorbereid. De Lonely Planet geeft amper informatie over het eiland en ook op internet is weinig te vinden. Op goed geluk stap ik dus maar op de boot. Eenmaal aangekomen in de haven van Pulau Bintan blijkt meteen dat ik in Indonesië ben. Chaos! Tal van mannetjes klampen me aan en hebben een hotel, resort of taxi voor me in de aanbieding. De man die m’n tas uit de boot heeft gehaald wil geld zien en ik weet m’n god niet welke kant ik op wil. Back off allemaal! Gelukkig is er één man die rustig vertelt dat er in het noorden alleen heel dure resort zijn en dat de mooie stranden met goedkope guesthouses aan de oostkust zijn. Met de taxi die kant dus maar op, de chauffeur weet wel een plek… Een klein uur later staan we op een vervallen ‘resort’ met hutjes aan het strand, guesthouses blijken er bij nader inzien toch niet te zijn. Grrrrr….dit is niet wat ik wil! Bij het derde ‘resort’ dat we bezoeken (de taxichauffeur is inmiddels wel klaar met me) vertelt de Zwitserse eigenaar me dat je hier echt geen hostels hebt, die zijn lang geleden gesloten. Ondanks dat het 20 euro per nacht kost voor een geheel open hut met een soort van matras op de grond, koude douches en alleen elektriciteit van 6 tot 11 ’s avonds besluit ik te blijven. Het is al weer einde middag en ik bekijk morgen wel of ik ergens anders heen wil. Het resort ligt gelukkig wel pal aan zee en is omgeven door mangrove en jungle. Betekent wel dat het dus in the middle of nowhere is en aangezien er geen andere gasten zijn er ’s avonds helemaal niets te doen is. Ik rond mijn vorige verslag dus maar af, gebruik het internet op de computer van het resort even en ga op tijd naar bed.

De volgende dag blijf ik zo lang mogelijk liggen. Dat blijkt lastiger dan gedacht, het is namelijk bloedheet in m’n hutje. Even wat lezen op mijn buitenzitje dan maar, een koude douche nemen en lekker ontbijten. ’s Middags een lange strandwandeling maken en besluiten niet meer zo te zeuren. Als je ziet hoe de mensen hier leven ben je daar meteen van genezen, stomme verwende toerist die ik ben! De houten huisjes zijn veelal klein en soms vervallen en de mensen leven vooral van de visvangst, landbouw of door een klein winkeltje aan huis te runnen. In niets lijkt het op het rijke Singapore. Na een verfrissende duik in zee en een uurtje snorkelen blijkt nogmaals heel duidelijk hoe enorm bevoorrecht ik ben. Als ik even op mijn laptop bezig ben met het selecteren van foto’s kijkt een jongen van mijn leeftijd die op het resort werkt geïnteresseerd mee. Hij vraagt waar ik allemaal al geweest ben en vooral de foto’s van Nieuw Zeeland en Singapore wil hij graag zien. Als ik hem vraag of hij ooit in Singapore geweest is begint hij te lachen. ‘Natuurlijk niet’ is zijn veelzeggende antwoord. Ondanks dat het slechts anderhalf uur varen is kan hij dat zich echt niet veroorloven…

De volgende dag begint hetzelfde, zeer rustig wordt er opgestart. Aangezien er op het resort niets te doen is en in je eentje aan het strand liggen zonder dat je naar vrouwen kunt kijken ook niet mijn favoriete bezigheid is besluit ik toch maar weer een scooter te huren. Het grote succes in Maleisië (ahum) verdient een vervolg! Gelukkig zijn de wegen goed en is er amper verkeer zodat ik rustig de smaak te pakken kan krijgen. Langs de kust rijd ik van dorpje naar dorpje. Overal staren kinderen me met grote ogen aan waarna steevast een vrolijk ‘Hello mister’ volgt. Een enkeling krijgt er ook nog ‘How are you’ of ‘Where are you from’ uit, maar daar houdt het meestal op. Kennelijk is een lange blanke gozer hier nog een aparte verschijning. Al met al is het een heerlijke rit, ik voel me meteen weer thuis in het geweldige Indonesië! En oh ja, het rijden gaat prima, vandaag zonder zijwieltjes zowaar de 65 km per uur gehaald. Eenmaal terug op het resort zijn alle werknemers aan het volleyballen. Of ik even mee wil doen. Nou vooruit, leuk! Een uurtje later is mijn shirt doorweekt van het zweet en vinden ze het gelukkig leuk geweest. En ’s avonds, de grote achterstand in mailtjes maar eens weg werken..!

Ik heb de smaak te pakken! Na even met de eigenaar gesproken te hebben over wat er nog meer de moeite waard is op het eiland spring ik na een prima nacht weer op de scooter. Op naar Gunung Bintan, een heuvel van ruim 370 meter hoog wat meer in de binnenlanden van het eiland. Een flink eind toeren, maar dat gaat prima. Onderweg weer hetzelfde beeld als gisteren, in veel gevallen hoor ik het ‘Hello Mister’ eerder dan dat ik de kinderen zie. Ook volwassenen groeten overigens vriendelijk en helpen me met het vinden van de weg. In de brandende zon scheur ik door het glooiende landschap. De beklimming valt me zwaar, het zweet gutst werkelijk binnen no time van m’n hoofd en het pad is steil en slecht. Gelukkig is er af een toe een touw gespannen waaraan je je op kan trekken en waardoor je de route kunt volgen. Op een open plek waarvan ik nog steeds niets weet of het de top is houdt het spoor echter opeens op. Nergens zie ik hoe ik verder zou moeten en zin om te verdwalen heb ik niet. Van enig uitzicht is door de dichte begroeiing is helaas geen sprake, waardoor ik licht teleurgesteld al glibberend maar weer afdaal. Op de brommert cross ik weer terug, zodat ik aan het einde van de middag weer op het resort ben. Vandaag geen volleybal, dus even opfrissen, eten en dan maar weer achter de computer, gezellig chatten met Rianne!

Na 4 nachten vind ik het leuk geweest op het verlaten resort, op naar de grootste stad op het eiland. Daar is vast en zeker van alles te beleven en bovendien vertrekt de ferry naar Singapore daar over twee dagen. Het hotel dat ik op internet gevonden heb blijkt goedkope privé-kamers te hebben met airco, wifi een heerlijk tweepersoonsbed en…roomservice! Helemaal goed na een paar dagen in de rimboe. Bij aankomst regent het helaas flink, dus kijk ik eerst maar even de film af waar ik gisteren nog aan begonnen was. Als ik vervolgens op pad wil en bij de receptie vraag of ze een kaart van de stad hebben is Nelson die in de lobby zit er als de kippen bij. Hij heeft net als iedereen hier een brommer en kan me voor een paar rupiah wel het nodige laten zien. Drie minuten later zit ik dus achterop bij hem en toeren we door de stad. Allereerst op naar een begraafplaats met Nederlandse graven. Compleet vervallen, maar veel grafstenen zijn nog goed te lezen. Zo rust ‘Predikant Nikolaas Pluim Mentz’ er al vanaf 20 februari 1855, de luilak! Ik had al eens eerder zo’n begraafplaats in Jakarta gezien, maar het blijft bijzonder zo ver van huis. Vervolgens rijden we naar een uitkijkpunt, vanwaar je heel de stad goed kan zien! Aangezien het donker begint te worden blijft het daarbij voor vandaag, morgen meer bekijken. De avond breng ik door in de kamer, andere backpackers heb ik hier niet gezien en ik vind het allemaal wel even best, een goede film en een biertje volstaan!

Ik heb wat opstartproblemen als ik wakker word. Mijn bed ligt heerlijk en ik heb voor het eerst deze reis eigenlijk niet zo veel zin om weer rond te lopen en van alles te bekijken. Het is dan ook al 14 uur voor ik mezelf een schop onder m’n kont gegeven heb en het hotel uit loop. Op naar het centrum. Een zeer levendig centrum zo blijkt, ik kijk mijn ogen weer uit! Het is duidelijk een stuk minder welvarend en ordelijk dan de steden in Maleisië. Overal volgeladen brommertjes, drukke straatjes vol met handel, eettentjes en zwerfvuil. Het is een chaos, maar wel een heerlijke chaos! Ook hier word ik volop aangesproken, ditmaal vooral door volwassen mannen die me stuk voor stuk zeer verbaasd aankijken. Ik vraag mezelf een aantal keer af of het handig is om hier zo met m’n camera rond te lopen, maar ik gok maar op een goede afloop. In een klein Chinees tempeltje word ik nog even rondgeleid door een tandeloos oud mannetje. Met een zeer vervallen taxi busje aan het einde van de middag nog even een grote Chinese tempel buiten de plaats. De chauffeur ratelt aan één stuk door waardoor het een gezellige rit wordt. Minder gezellig wordt het als ik hem de afgesproken prijs betaal. Dat was volgens hem de prijs voor ‘one way’, maar daar is nooit over gesproken bij het onderhandelen. Ammehoela dus, ik geef hem er nog een klein beetje bij, maar zo zijn we niet getrouwd vriend!

’s Avonds nog even lekker eten op een plein vlakbij het hotel dat ’s avonds wordt omgetoverd tot een groot openlucht restaurant. Overal plastic stoeltjes en tafels, tig mobiele restaurantjes langs de kant en voor één euro heerlijk eten. Helemaal goed! De rest van de avond blijf ik op de kamer, lekker relaxen en gebruik maken van de roomservice. Prima backpackers hotel dit.. ;-)

En dan is het al weer tijd om met de boot terug te gaan naar Singapore. ’s Middags een beetje rondlopen en op zoek naar een telefooncel waar ik oma kan bellen. Dat blijkt lastiger dan gedacht, maar uiteindelijk vind ik een publieke telefoon in een winkelcentrum dat 7 dagen per week, 24 uur per dag open is. Vervolgens met Pascal en Rianne lang skypen en dan zit ook deze dag er al weer bijna op. Aangezien mijn ouders de zeer fijne aankomsttijd van 5.55 uur ’s morgens hebben ‘gekozen’ maar een beetje op tijd naar bed.

Ik doe alleen geen oog dicht, het is weer eens rumoerig in de dorm en het is natuurlijk ‘enorm spannend’ om mijn ouders op te gaan halen! Om half 6 stap ik nog slaperig in de taxi en even later sta ik net als een paar weken eerder achter de glaswand naar een lege bagageband te kijken. Al snel komen de eerste mensen er echter aan en zie ik in de verte een prachtig rood-geel shirt verschijnen, dat kan maar één iemand zijn, pa! Gelukkig loopt ma er naast, zijn de koffers snel gevonden en is de hereniging daar! Super fijn om ze weer te zien! Als we bij een koffie tentje iets zitten te drinken blijkt echter dat ze niet alleen gekomen zijn. Ik ben al subtiel op een stoel geplaatst vanwaar ik de mensen die langs lopen niet kan zien, maar heb natuurlijk niets door. Als ma zegt ‘oh, kijk eens achter je’ staan daar ineens mijn zussen met aanhang met een spandoek! WTF?! Echt?! WAUW!! Die had ik even niet aan zien komen! Mijn eerste reactie is dan ook zo ongeveer ‘hoe lang blijven jullie?’. Nou, drie weken dus, net als je ouders is het simpele antwoord. Leuk en gezellig! Drie weken lang zullen we samen met het hele gezin gaan reizen! Dat ze me 11 maanden voorgelogen hebben zal ik ze maar vergeven…

Eenmaal aangekomen in het hostel meteen Singapore maar in. Lekker door Little India slenteren, tempels bekijken en met de metro op naar de straat met alle grote winkelcentra. Ik kan er nog steeds niet bij dat ze er allemaal zijn! Aan het begin van de middag begint de warmte en jetlag bij de jonge garde zijn tol te eisen. Zussen en aanhang pakken de taxi naar het hostel terug om even bij te komen. De oude garde heeft gelukkig nergens last van. We lopen terug naar het hostel, scoren onderweg een paar biertjes en drinken die gezellig op het dakterras op. Twee uurtjes later melden we ons bij het hostel van de zussen om een ander stuk van Singapore te verkennen. Eerst nog even lekker het terras bij hun zitten en dan richting de baai waar volgens de receptioniste ’s avonds vuurwerk zou zijn. Prima wandeling en mooie baai met indrukwekkende hoogbouw, maar vuurwerk komt er niet. Dan maar lekker in een klein Indiaas restaurant eten met elkaar en op tijd terug richting hostel. Met pa en ma nog een afzakkertje op het dakterras en dan houden ze het echt niet meer vol, tijd om bij te slapen!

Wanneer we ons de volgende dag melden bij het hostel van de zussen heeft de receptioniste Sjors verteld dat je twee straten verderop fietsen kan huren. Daarmee kun je makkelijk en snel veel van Singapore zien. Goed plan, maar als we de fietsenzaak nergens kunnen vinden en Tom het eens vraagt wordt hij beleefd uitgelachen. Fietsen? Dat doen we niet in Singapore. Fijn zo’n receptioniste die van alles verzint… Dan dus maar weer lekker lopend of met de metro verplaatsen. Op naar Chinatown, om vervolgens via een leuke kade langs de rivier weer richting zakendistrict te lopen. Op één van de hoge torens moet namelijk een zwembad zijn met prachtig uitzicht op Singapore. Als we daar aankomen is het echter al einde middag en begint het te regenen. Opfrissen in het hostel dan maar en lekker eten met elkaar bij een restaurant op het dakterras van een ander gebouw. Na het eten met Simone en Sjors nog gezellig biertjes op een terras drinken tot ruim na middernacht en dan is het weer mooi geweest!

Na twee dagen Singapore is het tijd om te verplaatsen naar Kuching op Borneo. Een vluchtje van maar 1,5 uur. Inchecken in een prima hostel aan de rivier en dan uitgebreid lunchen bij een Libanees restaurant. Daarna is er nog net tijd om een rondje door de stad te lopen wat ik met Tom en Leonie doe. Langs de rivier ligt een mooie promenade waar je heerlijk langs kan lopen en waar we uiteindelijk de rest van de groep weer treffen. Drankje erbij en lekker even aan één van de vele tafeltjes zitten. Tussendoor een prima maaltijd scoren langs de kant van de straat en dan snel terug. Prima vertoeven zo aan het water!

De dag begint vroeg de volgende morgen, om 7 uur moeten we in de bus zitten om in een nationaal park net buiten Kuching te komen. Uurtje in de lokale bus en vervolgens met twee kleine bootjes verder. We moeten opschieten volgens onze schipper omdat het eb wordt en we het anders niet redden om er te komen. Dat blijkt geen leugen. Het laatste stuk is zeer ondiep en even lijkt het erop dat we het niet redden en hier voorlopig moeten blijven liggen. Gelukkig geven beide schippers opeens vol gas voor het laatste stukje en worden we vlakbij het strand afgezet. De bootjes die net iets later dan ons aankomen stranden een heel stuk verder van het strand. De inzittende kunnen kiezen, 3 uur lang wachten op vloed of door het water naar de kust waden… Het nationale park is mooi, volop jungle, heuvelachtig en prachtige rotspartijen aan de kust. Op het strand zien we meteen een baardvarken (wisten jullie niet hè dat die bestaan ;-)) met een aantal jongen. Vervolgens beginnen we met de hele familie aan een track, maar uiteindelijk willen alleen Tom en ik de lange route lopen. Dat doen we dus. Al snel stuiten we op een groep apen, blijft fascinerend om naar te kijken. Ook de neusaap wordt gespot, maar gaat er snel vandoor helaas. In de brandende zon lopen we zo een paar uur rond, maar dieren zien we verder niet. In de loop van de middag terug naar het hostel en daar opfrissen en even relaxen. ’s Avonds eten we op een soort van foodcourt met tal van kleine restaurantjes en eindigen weer aan de promenade.

Daar begint ook de volgende dag, mijn verjaardag! De 29ste… Waardeloos, ik besluit bij deze dat ik volgend jaar gewoon weer opnieuw bij 20 begin te tellen. Om twaalf uur zingt de familie echter keurig voor me, zijn er kaarten en cadeautjes en kunnen de slingers opgehangen worden. Ook in Nederland is er aan me gedacht, erg leuk! Het zal er voor de aanwezige Maleisiërs apart uitgezien hebben zo’n uitbundige westerse familie die met slingers en toeters in de weer is! Tot een uurtje of 2 zitten we daar gezellig, toch fijn dat de hele familie er bij kan zijn! Vervolgens skype ik nog een tijd met Rianne, aangezien dat overdag niet gaat. Van het gesprek herinner ik me alleen niet al te veel, behalve dat het gezellig was!

Verrassend genoeg voel ik me een dag later niet optimaal ‘s morgens. Er wordt rustig opgestart door de hele familie om vervolgens in een uitgebreid rondetafelgesprek te bepalen wat de invulling van de komende weken verder gaat worden. Een plan is wel handig met z’n zevenen. Opties worden bekeken en afgewogen, tickets worden gezocht en iedereen geeft zijn voorkeuren op. Al met al een proces van uren, dat alleen reizen is zo gek nog niet… Als we er eindelijk uit zijn bij een bureautje nog even een tour voor de volgende dag regelen en dan op pad, meer van Kuching zien. Wandelen met een groep van zeven gaat alleen zo langzaam doordat iedereen ergens anders wil kijken dat ik besluit even lekker alleen rond te lopen zonder steeds stil te staan. Als ik een tijd later mijn moeder alleen aan de andere kant van de weg zie lopen blijkt de rest van de groep dat voorbeeld gevolgd te hebben. Samen met ma eerst een patatje scoren in de Mc, het is ten slotte mijn verjaardag! Vervolgens nog even lekker verder slenteren. In het hostel wordt er aan het einde van de middag weer verzameld om vervolgens bij het Libanese restaurant uitgebreid te gaan dineren. Vandaag geen gerecht van 1,5 euro, maar voor 4, op je verjaardag mag je gek doen. Tot middernacht zitten we daar heerlijk op het terras en zo wordt mijn verjaardag gezellig afgesloten!

’s Morgens gaat de wekker weer om 6 uur, we gaan eerst op zoek naar Orang-Oetans in een wildlife reserve. Daar zijn ze opgevangen, maar leven ze wel in de vrije natuur. Het is dus zeer de vraag of je ze zult zien. Komt bij dat het niet het goede seizoen is, er is genoeg eten in het bos, dus komen ze niet naar de voederplaats. Het bordje bij de receptie is weinig veelbelovend. De kans is vrijwel 0 procent dat we er één gaan zien en zelf op zoek kan niet meer omdat er een aanval op een toerist (hopelijk een Fransman) is geweest door één van de apen. Oftewel, alle toeristen mogen een uur op een tribune plaats nemen in de hoop dat er een aap verschijnt. Eén simpele instructie krijg je mee, je moet stil zijn anders komen ze niet. Dat schijnen veel mensen niet te begrijpen, herhaaldelijk vragen we andere mensen of ze iets stiller kunnen zijn, er staan ten slotte niet voor niets overal bordjes met ‘be quiet’. Een Aziatische man blijft echter maar door ratelen, van dat soort mensen krijg ik echt jeuk! Pas als ik hem publiekelijk vraag welk deel van ‘be quiet’ hij in vredesnaam niet begrijpt houdt hij zijn waffel. Als we de moed net een beetje opgegeven hebben beweegt er een boom in de verte nogal onnatuurlijk. Het is ver weg, maar dat moet een aap zijn! Langzaam komt de Orang-Oetan dichterbij, af en toe vang je een glimp op van hoe hij van boom naar boom slingert. It’s our lucky day! Van het platform grijpt hij bij aankomst de nodige bananen en een ananas en al hangend aan één arm worden de bananen die met een voet vastgehouden worden rustig opgegeten. Al slingerend door een aantal opgehangen touwen en de bomen verplaatst deze grote aap zich, het is een geweldig schouwspel! Na een tijdje is het echter mooi geweest, de aap heeft zijn eten, de tijd die we in het park mochten zijn is al ruim overschreden en we hebben genoeg gezien. Prachtig ervaring!

Eenmaal terug in het hostel eerst een paar uurtjes relaxen om vervolgens met de hele familie in een busje te stappen voor de volgende tour, op naar de wetlands! Op een privé bootje varen we ruim twee en een half uur rond door een gebied met mangrovebos en op de achtergrond dicht begroeide bergen. Doel van deze tour, krokodillen, apen en vuurvliegjes zien! De krokodillen blijken al snel af te vallen, hoog water en dus geen kans. Ook het zien van apen lijkt lange tijd geen succes te worden. Pas op het einde van de tour als het al begint te schemeren zien we de eerste aap in een boomtop verderop en zelfs een hele groep neusapen die samen zitten te relaxen. Goede foto’s maken is helaas niet meer mogelijk. Ook van de vuurvliegjes lukt dit helaas niet, maar het zien van deze kleine knipperende beestjes is wel heel bijzonder. In grote aantallen zien we ze aan de waterkant, hoe het kan dat ze echt licht geven weet de gids ook niet, das er dus eentje om ooit te googlen.

Nu, een dag later, zitten op het vliegveld te wachten op onze vlucht naar Kota Kinabalu. Daar zal het volgende verhaal verder gaan!

Groeten en alle goeds,

Richard

Foto's op het moment nog alleen op FB te bekijken via: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.376178752465332.86529.100002196312158&type=1