De eerste week in Peru!

Hallo allemaal!

Heb ik in de vorige reisverslagen de woorden ‘geweldig’, ‘fantastisch’ en ‘prachtig’ gebruikt? Vergeet dat! Wat ik tot nog toe van Peru gezien heb, dát is pas écht fantastisch geweldig prachtig! Even een verslag van de ruime eerste week hier!

De reis naar Lima verliep prima. Het opstaan om 3 uur ’s nachts was iets minder, maar daardoor was ik wel mooi aan het begin van de middag al in het hostel in Lima. Meteen weer leuk contact met Mike uit Canada en ’s middags op pad naar een groot winkelcentrum aan de kust. Prachtig uitzicht op zee en op zoek naar de Lonely Planet van Zuid-Amerika. ’s Avonds met Mike en een aantal andere mensen die hij uit het hostel kent eten en naar één van de vele casino’s in de buurt van het hostel. De start van het alleen reizen is dus weer prima, al mis ik Rianne wel. Het is raar en even vervelend om na 4 weken opeens weer zonder haar te zijn…

De volgende dag echt Lima in, op naar het centrum. Met de prima metrobus sta je binnen notime in Het centrale plein en de gebouwen er om heen zijn erg mooi. Er zijn volop Peruanen, allerlei verkopers en toeristen die genieten van de stad en het lekkere weer. Verder is er volop politie op de been op en rondom het plein, mede omdat het regeringsgebouw hier gevestigd is. De politie is super vriendelijk en behulpzaam en als ik uiteindelijk de moed verzameld heb om aan de oproerpolitie te vragen of ik even tussen ze in mag staan voor de foto blijkt dit geen probleem. Gaf weer een mooi plaatje al zeg ik het zelf.. :) De straten rondom het centrale plein zien er nog goed uit, maar zodra je iets verder daar vandaan gaat zie je al snel dat Lima ook een heel ‘lelijke’ kant heeft. Dan loop je ineens tussen de oude vervallen gebouwen en bedelaars en voel je je een stuk minder op je gemak. Al met al is Lima echter veel mooier dan verwacht en heb ik een heerlijke middag in het centrum.

Aangezien Pascal een week later in Lima aankomt en waarschijnlijk ook nog wel wat van de stad wil zien ga ik een dag later door naar Huaraz. De prachtige busreis in een veel te luxe bus (wifi in de bus, het moet niet gekker worden!) gaat eerst een heel eind door woestijnlandschap en vervolgens door steeds hogere bergen. De uitzichten zijn grandioos! De eerste 45 minuten rijden we echter nog door Lima. Het is jammer dat je niet door deze wijken kunt lopen want de prachtige en zeer trieste plaatjes wisselen elkaar in rap tempo af. Al met al is heel goed zichtbaar dat armoede hier wijdverspreid is. De buitenwijken bestaan simpelweg uit echte krotten. Het geeft een heel dubbel gevoel om daar in je luxe bus doorheen te rijden… Aan het einde van de middag kom ik aan in Huaraz waar ik in het hostel een trekking regel voor de komende vier dagen. We gaan de bergen in!

Rondom Huaraz ligt namelijk de één na hoogste bergreeks ter wereld, met een heleboel pieken van boven de 6.000 meter! De tocht die we gaan maken bestaat uit vier dagen hiken door dit gebied, waarbij we tot maximaal 4.750 meter hoogte gaan. De groep waar ik mee op pad ga bestaat naast de gids en de ‘donkey-driver’ uit vier mega suffe Fransen, een giechelende Koreaanse die verder amper iets zegt en gelukkig (!) een erg leuke Amerikaan. Ik trek dus vier dagen met de Amerikaanse Joseph op. De eerste dag wordt er 5 uur gelopen, de tweede en derde dag 9 uur en de vierde nog slechts 2 uur (en das maar goed ook!) door dit overweldigende gebied. Afwisselend lopen we over rotsen, door rivierbeddingen en over grasland, steeds omringd door de machtige besneeuwde bergtoppen. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere en ook al is zijn de tochten pittig, de beloning is steeds groot. ’s Nachts slapen we in tentjes tot op 4.250 meter hoogte, diep weggedoken in je slaapzak met je kleren aan tegen de ijzige kou. Het eten dat elke dag door de ‘donkey-driver’ in de gemeenschappelijke tent bereid wordt is uitgebreid en erg goed.

Overdag worstelen vooral de Fransen met de hikes, steeds is het wachten op ze. Als er op dag drie een punt komt waarop gekozen kan worden voor een korte en lange route zijn we dan ook zeer verbaasd dat één van de Fransen (die de hele dag al achteraan bungelt) mee gaat op de lange tocht. Dat wordt uiteindelijk dan ook bijna zijn einde… Als we weer eens op hem staan te wachten neemt hij de verkeerde route. De gids roept dit nog naar hem maar hij zet vrolijk door over de gladde rotsen (terwijl hij door het grasland daarboven moet lopen). Vanaf een metertje of 20 zien we hem uitglijden en richting de afgrond gaan. Niets kunnen we doen, maar gelukkig vindt hij nog net op tijd weer grip. Als de gids hem vervolgens wil helpen wimpelt hij dit af alsof er niet aan de hand is… luldebehanger!

Pas aan het einde van de vier dagen blijkt echter hoe gestoord onze Fransen vrienden zijn. Onze ‘donkey-driver’ (lees: laagste sociale klasse, zeer laag inkomen) heeft vier dagen lang ALLES voor ons gedaan. Van het opzetten van de tenten tot het koken en van het doen van alle afwas tot het inpakken en verplaatsen van alle spullen. Hij werkt hard en is altijd vrolijk, prima gast dus. Voor Joseph en mij is het dan ook duidelijk dat hij een flinke fooi verdient aan het einde. Als ik aan één van de Fransen vraag of hij dat ook vindt kijkt hij me eerst aan alsof hij water ziet branden om vervolgens even verbaasd als verontwaardigd ‘no’ te antwoorden. Als hij het vervolgens met zijn vriendjes overlegt zien die dat al evenmin zitten. Kan er nog steeds boos om worden, stelletje… Goed…de trip verder was fantastisch en de foto’s spreken voor zich! Het waren er 160 voor vier dagen, maar ik heb geprobeerd een goede selectie te maken..

Eenmaal terug in Huaraz is het voor Joseph en mij duidelijk, vanavond (zaterdag) moet er flink op stap worden gegaan! Na vier dagen in de bergen is het tijd voor koude biertjes en gezelligheid! Na een prima diner belanden we in één van de lokale kroegen. Daar is iedereen om 21 uur al straalbezopen, zo ook de twee 45-jarige (?) vrouwen die bij ons aan de tafel komen zitten. De één nog lammer (en lelijker) dan de ander, maar gezellig zijn ze zeker! Ook de aanwezige mannen zijn compleet van het padje en maken ruzie of liggen simpelweg met hun hoofd op tafel te slapen (ik denk even aan René in de Plaza tijd..). Zo kijken we onze ogen uit, elk biertje dat besteld wordt delend met onze vriendinnen die de oren van onze kop kletsen. Uiteindelijk maar naar een meer moderne tent, met naar verluid een paaldanser. Deze tent is inderdaad modern en er is volop plaatselijk jeugd, maar verder dan aan ons tafeltje hangen en nog twee biertjes wegharken (jemig wat kan dat soms moeizaam gaan) komen we niet. Ik ben blij als Joseph uiteindelijk rond 24 uur voorstelt naar huis te gaan, zo’n vierdaagse hike is kennelijk toch best slopend…

Op de laatste dag besluiten we de plaatselijke voetbalclub te bezoeken. Volgens de Lonely Planet zijn de Peruanen bloedfanatiek als het om voetbal gaat en dat wil ik dus graag eens in het echt meemaken. Na het kopen van een kaartje (en twee voor lokale jongetjes) op naar binnen. De grote betonnen bak is niet heel goed gevuld, maar het aanwezige publiek maakt genoeg kabaal met hun vuurwerk, trommels en ongelooflijk irritante toeters (90 minuten lang). Het veld is slecht en het spel al niet veel beter, maar er is ongeveer 6 keer zo veel inzet dan bij een gemiddelde wedstrijd van de Eagles. Verder kijk ik m’n ogen uit naar alle randverschijnselen. Buiten de poort van het stadion kun je varkens kopen, spelers komen met eigen kinderen het veld op en nemen alle tijd voor foto’s voor de wedstrijd, de spelers van de tegenpartij moeten al in de rust onder bescherming van de oproerpolitie het veld af en op de tribune is een vrouw aan het barbecueën. Heerlijk zo’n middagje voetbal in Zuid-Amerika!

Inmiddels zit ik dit verslag te typen in de bus terug naar Lima. Vannacht om 5.40 uur komt Pascal namelijk aan, lekkere tijd heeft hij uitgekozen, maar ik zal hem toch maar op gaan halen. De komende weken gaan we samen op weg van Lima naar Santiago. Dat worden ongetwijfeld weer prachtige weken!

Hoor graag weer van jullie!!