Samen genieten!

Hola amigo’s!

Hierbij al weer het vierde reisverslag! Ik ben alweer twee maanden op pad, het is ongelooflijk hoe snel de tijd gaat, maar gelukkig heb ik nog een lange weg te gaan! Ik zeg gelukkig, want op dit moment wil ik absoluut nog niet terug naar huis, de vrijheid en het continu op doen van nieuwe indrukken wil ik nog lang niet achter me laten!

Na de heftige reisdag naar Isla de Ometepe waar ik het laatste verslag mee eindigde vonden we het tijd om eens een dag lekker ‘niets’ te doen en aan het strand te gaan liggen aan het meer. Volgens de Lonely Planet zou het hotel namelijk aan één van de mooiste stranden van het eiland moeten liggen. Als we rond de middag uit bed komen blijkt dit prachtige strand niet meer te zijn dan anderhalve meter donker zand. Daar komt bij dat na de lunch het weer binnen no-time omslaat en het keihard begint te onweren en regenen! Grrr… Tsja, daar zit je dan in een hotel ergens ‘ver’ van de bewoonde wereld. Dan maar een beetje lezen, spelletjes doen en wachten tot de regen voorbij is. Na de ergste regen de omgeving maar eens verkennen en op zoek naar een supermarktje. Die moet op zo’n tien minuten lopen zijn in een heel klein dorpje als we de halvezool (sorry, maar deze jongen had echt anderhalve hersencel) achter de receptie moeten geloven. Het enige wat we vinden zijn echter ‘bouwvallen’ langs de kant van de weg met kippen, varkens en koeien in de tuin. Wat ons meteen opvalt hier is dat het land veel armer is dan Costa Rica. Het is soms schrijnend om te zien in wat voor huizen de mensen hier leven… Onverrichte zaken keren we uiteindelijk terug naar het hotel waar we een tour voor morgenmiddag regelen. Vervolgens eten en de rest van het avond in het restaurant zitten kletsen, kaarten en biertjes drinken, er is namelijk niets te doen in de omgeving. Oftewel, een heerlijk enerverende dag…

Een dag later begint het EK voor Nederland en ook in Nicaragua volgen we dat natuurlijk! Door het tijdsverschil begint de wedstrijd hier al om 10 uur ’s morgens, maar ja, dat mag de pret niet drukken. Biertjes, paar andere Nederlanders, een TV in een veel te warm hok en we zijn er klaar voor. We weten allemaal hoe het eindigde, verliezen van de Denen, dramatisch… Gelukkig staat er meteen na afloop en mooie tour op het programma. Prima afleiding om deze deceptie te verwerken! Achterin een open vrachtwagentje gaan we met de wind in de haren op weg naar één van de twee vulkanen op het eiland. Onderweg worden de eerste white faced monkeys stoeiend op een oud platform al gespot! De tocht op de vulkaan valt tegen. We lopen vrijwel uitsluitend door akkers tot het uitzichtpunt op 400 meter hoogte, terwijl de verwachting was door de jungle te lopen. Het uitzicht is echter prachtig en maakt een boel goed! Op de terugweg afkoelen met een duik in het meer en ’s avonds hetzelfde recept als gisteren, alleen nu in gezelschap van een Belgische met haar Mexicaanse vriend.

De volgende dag gaan we snel weg uit dit saaie gat, op naar Granada! Met de boot zetten we koers naar het vaste land, waar we de taxi nemen naar het busstation. Volgens de chauffeur gaat de volgende bus echter pas over een paar uur, maar hij kan ons wel voor 35 dollar naar Granada brengen. Ammehoela, daar geloof ik niets van en ja hoor, op het busstation staat de ramvolle chickenbus al op ons te wachten. We worden er nog bij gepropt en staand in het middenpad gaan we voor 2 dollar vol gas richting Granada! Dit blijkt een mooie koloniale plaats, waar we ’s middags heerlijk rondlopen, de kerktoren beklimmen voor een goed uitzicht, lekker eten bij een steakhouse (luxe mag ook wel eens..), lang op het terras zitten en uiteindelijk in de plaatselijk bar belanden. Daar is het echter zo rustig dat we het om half 2 ’s nachts wel gezien hebben..

En dan is het eindelijk écht tijd voor een relaxte dag aan het water. Vlakbij Granada ligt Laguna de Apoyo, volgens de Lonely Planet (onze reisbijbel) het mooiste meer van Nicaragua. Bij een soort van strandtent brengen we de hele middag al zwemmend, dobberend in een grote band, in de kajak en op de handdoek door. Rianne maakt zich al dobberend vooral druk over eventuele grote vissen in het water…de schijterd.. ;-). Het meer is overigens inderdaad prachtig gelegen tussen de volledig groene heuvels en het water is heerlijk verkoelend. Cocktail en een Corona erbij en het feest is compleet! Met een nog voller busje dan gisteren (ik sta letterlijk met één been op het trappetje buitenboord en mijn hoofd schuin tegen het plafond) gaan we aan het einde van de middag terug naar Granada waar ’s avonds heerlijk gegeten wordt bij de Irish Pub. Na de nodige drankjes op het terras en een bezoekje aan de plaatselijke gokhal met automaten van 20 jaar geleden is het tijd om op het hostel aan te gaan.

De volgende twee dagen doen we eigenlijk niet veel bijzonders. Na een ochtend door Granada gelopen te hebben om te shoppen en één en ander te regelen voor een vlucht naar San Carlos gaan we op weg naar Vulkaan Mombacho waar een hike gemaakt kan worden. Aangekomen blijkt echter dat we niet meer naar boven kunnen, we zijn te laat...dan de rest van de middag en avond maar relaxen en een beetje winkelen! De volgende morgen staat Nederland – Duitsland op het programma en op weg naar de Irish Pub vindt de plaatselijke dorpsgek het nodig ons lastig te vallen. Type ontbloot bovenlijf vol met tattoos vraagt ons om geld. Als ik zeg dat hij dat niet krijgt vindt hij het eerst nodig om mij vast te pakken en wanneer ik me losruk en zeg dat hij op moet donderen richt hij zijn aandacht op Rianne. Gelukkig sta ik er net op tijd tussen als hij haar half bij haar gezicht vast pakt om hem op afstand te houden en geeft hij het daarmee op… de adrenaline stroomt alvast goed voor de wedstrijd! Eenmaal in de Irish Pub schuift er een groep Nederlandse meiden aan (type hockeyteam uit Leiden). Vrouwen….zodra de bal over de middellijn is beginnen ze massaal te gillen...van lekker rustig voetbal kijken is zo geen sprake meer (maar gezellig is het wel). Na weer een deceptie is het tijd om een boottocht te gaan maken door de 160 eilandjes die in het meer vlak voor Granada liggen. De setting is mooi, maar niet heel bijzonder. Het oude Spaanse fort op één van de eilandjes stelt ook weinig voor. Geen enerverende tour dus, maar wel leuk om een paar uurtjes rond te varen en veel mooie vogels te spotten.

Na deze minder spannende dagen in Granada is het tijd om op weg te gaan naar San Carlos in het zuiden van Nicaragua. We hebben er voor gekozen een vlucht te nemen vanaf Managua in plaats van 12 uur in een hobbelbus te moeten zitten. Goede keuze! De vlucht met de Cessna is prachtig! Sowieso is het vliegen in zo’n klein vliegtuigje een heel andere ervaring dan in een grote kist, maar de uitzichten zijn ook nog eens geweldig. Eerst boven het meer met uitzicht op Isla de Ometepe en later een heel stuk boven de dichte jungle. We vliegen namelijk eerst naar de kust over het grootste natuurgebied van Nicaragua om vervolgens terug te vliegen naar San Carlos. Genieten! Eenmaal aangekomen komen we op straat twee Nederlandse meiden tegen die ons aanraden naar El Castillo te gaan (een klein plaatsje verderop) te gaan. Dat besluiten we de volgende dag dan ook maar te doen. Maar niet voordat we een wilde avond in de plaatselijk karaoke bar hebben doorgebracht! De trance muziek wordt afgewisseld met super valse karaoke optredens. Rianne wordt ondertussen door alle aanwezige jongens ten dans gevraagd. Of ze vragen het aan mij waarop ik standaard antwoord dat ze dat toch echt aan Rianne zelf moeten vragen. Die weigert echter steevast en dus neem ik haar maar mee om te dansen, dat kan ze natuurlijk niet weigeren. Dansen in Nicaragua gaat alleen even net iets anders dan in Nederland. Op de dansvloer is het de normaalste zaak van de wereld om je meisje ‘aan te randen’. Je zet haar simpelweg met twee handen tegen de muur om er vervolgens zelf van achter tegen aan te gaan rijden. De aanwezige locals wisselen dan af en toe ook nog van vrouw. Bijzonder… Ondertussen meldt Rianne steeds trots dat ze haar biertje eerder op heeft dan ik en bestelt ondertussen ook nog een flinke tequila voor ons twee. De waarschuwingen van mij dat we morgen toch echt om 10 uur de boot moeten hebben hoort ze niet meer (of wil ze niet meer horen..).

Het bekende gezegde luidt ‘de kater komt pas later’ en dat geldt de volgende ochtend geheel onverwacht ook voor Rianne.. :) Ik mag het slechte nieuws brengen dat ze toch echt uit bed moet om de boot te halen en dat wordt me vanzelfsprekend niet in dank afgenomen. Aangezien we niet weten of en hoe laat de volgende boot gaat staat ze na enig aandringen met tegenzin op. Gelukkig houdt ze alles binnen en zo zitten we even later op de speedboot naar El Castillo. De frisse lucht doet haar goed en eenmaal aangekomen is de kater gelukkig vrijwel verdwenen. ’s Middags wordt het fort bezocht dat de Spanjaarden hier honderden jaren geleden gebouwd hebben om de doorgang naar het meer te bewaken. Vanaf daar hebben we een mooi uitzicht op het dorp, de omgeving en de rivier. Verder wordt er ’s middags rustig aan gedaan, Rianne slaapt toch maar even bij…

’s Avonds wordt er een kaaimannen tour ondernomen met Juan. Zonder al te veel verwachtingen stappen we bij hem in zijn bootje. In het donker speurt hij met zijn zaklamp naar deze dieren…spannend! Doordat de ogen reflecteren heeft hij er al snel één gevonden. Hij stapt uit de boot, sluipt van achteren naar de kaaiman toe en springt er bovenop! Dat hadden we toch niet verwacht van deze tour, wat een gek haha. Even denken we dat hij hem niet te pakken heeft, maar een paar seconde later tilt hij trots de staart van een 2,5 meter grote kaaiman boven het water uit! Deze is echter te groot om in de boot te tillen en dus zoeken we verder. Hij vindt een baby kaaiman van zo’n 35 centimeter waarmee we op de foto kunnen. Bijzonder om zo’n dier zelf vast te houden! We verwachten dat het hiermee gedaan is, maar de super enthousiaste Juan vindt het (gelukkig) nog niet genoeg. Na een tijdje zoeken vindt hij een kaaiman van zo’n anderhalve meter. Te groot voor ons om zelf vast te houden, maar als hij de kop vasthoudt kunnen we toch met dit machtige dier op de foto! Op de terugweg duikt hij nog twee keer een veld in om terug te komen met prachtige exotische kikkers. Eenmaal terug in te dorp besluiten we om meteen een tour voor de volgende dag met deze uitstekende gids te boeken naar het nationale park in de buurt. Wat een prachtige avond was dit!

Om 7 uur ’s morgens wordt er de volgende dag in de kano gestapt, tijd om anderhalf uur lang de rivier af te peddelen. Na vijf minuten heeft Rianne het eigenlijk wel gehad, maar ze zet dapper door! De tocht is mooi, met zowel links als rechts op een gegeven moment dichte begroeiing. Aangekomen op de plek van bestemming (het grootste nationale park van Nicaragua) wordt er een ruim drie uur durende tocht door de jungle gemaakt. We banjeren dwars door de blubber door de dichte begroeiing. Onderweg is Juan continu bezig met het zoeken naar kikkers, slangen en andere dieren. We zijn met een groepje van zeven, maar zodra hij iets vindt is het ‘Richard, Richard, come look!’ Of dat is omdat hij alleen mijn naam kent of dat hij me graag mag weet ik niet, maar leuk is het wel.. :) De natuur hier is prachtig en na het spotten van de nodige apen en een heel aantal prachtige exotische kikkers komen we uiteindelijk aan bij de boot die ons terug zal brengen (tegen de stroom in kanoën is geen goed idee…). Onderweg wordt er nog op een prachtige plek langs een zijriviertje gestopt voor een picknick waar ik met een lijntje met een haakje van de bootsman binnen no-time nog drie visjes vang. Juan heeft op een vuurtje de kip inmiddels klaargemaakt en serveert een prima maaltijd. Als toetje zien we op de terugweg ook nog twee Toekans vliegen! Aan het einde van de middag komen we met een zeer goed gevoel terug bij het hostel! Na het eten besluiten we om op tijd naar bed te gaan, het was een intensieve dag en iemand in dit gat heeft bedacht dat de enige snelle boot terug naar San Carlos op zondag om 5.20 uur ’s morgens gaat. Ik snap dat niet…

We moeten deze boot echter wel nemen om de wedstrijd Nederland – Portugal te kunnen zien. We willen natuurlijk niet missen of Nederland de laatste strohalm pakt. Aangekomen bij hetzelfde hotel als een paar dagen eerder nog even een paar uurtjes bijslapen en dan op zoek naar een restaurant met TV. Die is snel gevonden en zo kunnen we live volgen hoe we uitgeschakeld worden. Deceptie nummer drie, maar gelukkig hoef ik geen feesten meer te missen in Nederland. De rest van de middag wordt er lekker door het dorpje geslenterd en wat informatie ingewonnen over de grensovergang naar Costa Rica. Morgen wederom een reisdag, terug naar Costa Rica. Dat voelt niet goed, want dat betekent dat de terugweg is ingezet en bovendien wil ik nog lang niet weg uit het prachtige Nicaragua!

De reisdag naar Costa Rica begint met een erg mooie boottocht naar Los Chiles net over de grens. Dwars door de jungle met veel mooie vogels. Eenmaal aangekomen aan de grens blijkt dit een heel relaxte overgang te zijn. Het is rustig en de mensen zijn vriendelijk. In niets lijkt het op de chaotische grensovergang van Costa Rica naar Nicaragua ruim 10 dagen geleden. Na urenlang in de bus gezeten te hebben komen we ’s avonds aan in Heredia, een stad die tegen San José aanligt, maar veel rustiger moet zijn en dichtbij een groot nationaal park ligt. Na een heerlijk diner bij de McDonalds (wat kun je daar zin in hebben samen! :)) gaat het licht vroeg uit. Zo’n reisdag blijkt keer op keer weer intensief.

Een dag later gaan we op weg naar het nationale park ten noorden van Heredia. Aangekomen op het busstation wil een (chagrijnige) buschauffeur ons niet meenemen als ik hem vertel waar we heen willen. Hij zegt iets over twee ongelukken, waar ik uit opmaak dat er niet te veel mensen in de bus mogen vanwege twee recente ongelukken. Ik vind hem maar een zeikerd, maar gelukkig is er nog een bus waar we wel mee mogen. Eenmaal op de snelweg staan we na een tijdje echter hartstikke stil. De ‘zeikerd’ wilde ons dus alleen waarschuwen dat we onze bestemming niet konden bereiken vanwege twee ongelukken. Ik moet echt beter Spaans leren grrrr… Na 2,5 uur stilstaan op dezelfde plek besluiten we dat we terug moeten gaan, één probleem, volgens het verkeersbord zijn we 13 kilometer buiten San José en er komt ook geen verkeer van de andere kant door. Dan maar lopen… Na een tijdje komen de eerste auto’s, vrachtwagens en bussen van de andere kant gelukkig toch door en uiteindelijk is er een bus die ons na drie kilometer lopen mee wil nemen. Uiteindelijk zijn we van 10 uur ’s morgens tot 18 uur ’s middags onderweg geweest, zonder iets te zien. Een verloren dag. Gelukkig vermaken we ons ’s avonds prima tot 2:30 uur ’s nachts in het plaatselijk (grote) casino, wat een boel goedmaakt.

Poging twee om het nationale park te bereiken slaagt gelukkig wel en zo lopen we een dag later dan gepland alsnog door de dichte jungle van Nationaal park Braulio Carrillo. De omgeving is prachtig, net als alle bomen en planten, maar we komen voor de levende wezens. We hebben er inmiddels een sport van gemaakt om zoveel mogelijk dieren te spotten en vooral Rianne is bloedfanatiek. Elk blaadje wordt omgekeerd en zodra er iets beweegt duikt ze er op. Helaas vandaag zonder al te veel succes. Op een paar mooie vlinders, een enkele kikker en zeer veel insecten na vinden we niets wat het vermelden waard is. Ondanks dat hebben we een paar prima uren in het park en genieten we van de natuur.

Zo vlak voor vertrek is het dan eindelijk tijd voor Rianne om een dag te shoppen. Nog niet eerder stond Rianne zo snel na het afgaan van de wekker naast haar bed! We slenteren de hele dag heerlijk door Heredia. Winkeltje in, winkeltje uit, genieten van de levendigheid in het park, het lekkere weer en nog even van elkaar. Het samen reizen zit er bijna op en dat beseffen we ons steeds beter. Lastig..

Op de laatste dag van Rianne d’r verblijf in Costa Rica gaan we opnieuw richting Nationaal park Braulio Carrillo, dit keer met de taxi naar Vulkaan Brava. Een prachtig gebied (helaas wederom zonder veel dieren) waarin we totaal vijf uur rondlopen door de dichte jungle en langs een mooie lagoon. Als we op het verste punt van de route zijn begint het alleen keihard te regenen. In onze poncho’s zetten we de weg terug in en na uren lopen komen we toch nat en ijskoud (vanwege de hoogte) aan bij de taxi die ons weer netjes op haalt. Een warme douche was nog nooit zo welkom, maar helaas komt die van ons niet veel verder dan een lauw straaltje.. ’s Avonds om goed af te sluiten naar een ‘luxe’ steakhouse. De steak die geserveerd wordt is alleen nog taaier dan een schoenzool (waarschijnlijk), maar we kunnen wel heerlijk rustig nagenieten van 4 prachtige weken samen!

Inmiddels heb ik vanmorgen op het vliegveld afscheid genomen van Rianne. Een lastig moment, maar het dankbare gevoel voor de vier geweldige weken die we gehad hebben overheerst! Het was heerlijk om vier weken alles met haar te kunnen delen! Morgen vlieg ik zelf naar Peru, tijd om het prachtige Midden-Amerika achter me te laten en te beginnen aan een nieuw hoofdstuk in Zuid-Amerika. Een hoofdstuk waarin ik al heel snel gezelschap krijg van Pascal, leuk! Maar eerst maar weer eens een paar dagen alleen reizen, kijken of ik dat nog niet ‘verleerd’ ben…

Tot horens!!