Pura vida!

Hallo allemaal!

Bedankt voor alle leuke reacties op het vorige verslag! Ik probeer deze zo veel mogelijk te beantwoorden, maar dat kan soms even duren.. We (ja ja, Rianne is veilig aangekomen..) zijn inmiddels weer een heel stuk verder gereisd, tijd dus voor een ‘korte’ update.. :)

Het paragliden boven ‘Lago de Atitlán’ waar ik mijn vorige verhaal mee eindigde werd het helaas niet. Het weer werkte niet mee, waardoor dit niet mogelijk was.. Na een heerlijke relaxte avond in het hostel de volgende dag dus maar lekker uitgeslapen en rustig door San Pedro gelopen. ’s Avonds gezellig gegeten met de Amerikanen Dan en Oren om vervolgens op stap (tsja zaterdagavond) te gaan. Dat stappen werd ‘m alleen niet helemaal. Het feest waarvoor we een flyer gekregen hadden bleek verplaatst te zijn naar een andere bar. Na uitleg gekregen te hebben over hoe daar te komen gaan we op pad.. Eerst nog over gewone weggetjes door het dorp, maar vervolgens dwars door het maïsveld. Maar…we horen de muziek dus zetten door in het pikkedonker. Uiteindelijk komen we aan bij de achterkant van een huis. Daar brandt licht en komt de muziek vandaan, maar om nou door de achtertuin naar binnen te gaan..? Op zoek naar de voorkant dus. Die blijkt niet te bestaan (?), dus dan toch maar door de tuin banjeren. Blijkt er niemand binnen te zijn grrr… Onderweg terug naar het dorp komen we een groep Engelsen tegen die ik eerder op Caye Caulker heb leren kennen. We moeten toch echt mee naar dat ‘feest’ waar we net vandaan komen. Nou nee, bedankt. Na lang zoeken (en een stuk met de tuktuk) belanden we uiteindelijk in een andere kroeg. De live muziek is goed, maar op een paar locals na die gezellig zitten te kletsen gebeurt er weinig. Na 2 biertjes houden we het dus maar voor gezien…wat een avond..

De volgende ochtend vind ik het al niet meer zo heel erg dat de stapavond dramatisch was. Samen met Dan, Oren en een gids wordt er namelijk een stevige hike gemaakt rond het meer. Berg op, berg af, met ondertussen vrijwel continu prachtige uitzichten op het meer. Het zweet guts weer eens van mijn gezicht, maar dat maakt niet uit, het is genieten. We zitten alleen wat krap qua tijd, ’s middags wacht de bus naar Antigua namelijk al weer. Laat er nou één plaats voor het einde van de hike een politieauto (pick-up truck) staan die omroept of er nog mensen een lift willen naar het volgende dorp! Juist, wij dus! Achterin over de onverharde weg hobbelen we naar onze eindbestemming. Comfortabel is anders, maar snel gaat het wel. Onderweg komen we op het idee om een arrestatie in scene te zetten, waar de gids dan foto’s van moet maken. Daar voelen de agenten in eerste instantie niets voor, maar als de gids uitlegt dat het voor Facebook is (om meiden te versieren aldus de gids) en we een euro betalen is het goed. En dus gaan de handboeien om, maakt de gids foto’s en konden we onze vrienden op Facebook goed in de zeik nemen.. Sorry mensen.. :)

’s Middags samen met de bus terug naar Antigua. Ik vlieg morgen namelijk naar Costa Rica om Rianne op te halen en Dan en Oren gaan richting huis. Onderweg bedenken Dan en Oren dat het vanavond mijn ‘bachelor party’ is, omdat ik vanaf morgen mijn vrijheid ‘kwijt’ ben. ’s Avonds moet er dus wederom gestapt worden. Dat lijkt wederom op een deceptie uit te draaien, maar uiteindelijk vinden we een leuke kroeg waar het met een groep Canadese meiden tot diep in de nacht gezellig is. Rond 3 uur rol ik mijn bed in, nog een paar uurtjes slaap te gaan en dan op naar het vliegveld, op naar Costa Rica en op naar Rianne!

De rit naar het vliegveld gaat ondanks berichten over lange files door een ongeluk (even een benauwd momentje) prima. Aangekomen op het vliegveld blijkt mijn vlucht ruim een uur vertraging te hebben. Daar komt bij dat we eenmaal bijna aangekomen in Costa Rica meer dan een uur in de lucht blijven hangen vanwege noodweer op de grond.. Uiteindelijk aangekomen heb ik nog slechts 2,5 uur voordat Rianne er is. Ik besluit toch om naar het hostel te gaan (zou 25 minuten rijden moeten zijn) om even op te frissen en te checken of ik Rianne hier kan onderbrengen voor haar eerste nacht.. De rit duurt bijna anderhalf uur... Oftewel, inchecken, in 5 minuten douchen en in dezelfde taxi terug naar het vliegveld… Grrr…. Na een half uurtje wachten op het vliegveld komt Rianne om de hoek met haar backpack! Ik ben best een beetje trots op haar dat ze deze reis (zag ze nogal tegenop) in haar eentje volbracht heeft! Heerlijk om haar weer vast te kunnen houden, alle ‘stress’ van vandaag ben ik op slag vergeten! Met dezelfde taxi (deze chauffeur heeft de dag van zijn leven…) weer richting hostel. Ondanks de lange reis is Rianne nog vrij fit, we bestellen een pizza in het restaurant van het hostel, drinken een biertje, kletsen honderduit, …… en gaan heerlijk samen slapen!

Ondanks dat we van plan waren meteen door te gaan naar het strand blijven we de eerste dag toch maar in San José. De bus van 6 uur ’s ochtends sprak ons nog niet heel erg aan. Lekker door San José (geen erg mooie stad, wel een lange winkelstraat..) geslenterd en het Nationale Museum bezocht. Onderweg scoort Rianne d’r eerste cocktail, het is tenslotte vakantie voor haar! ’s Avonds naar een voor backpackers veel te luxe restaurant, maar goed, dat moet de eerste echte avond nog kunnen. San José staat bekend als een gevaarlijke stad, waar aangeraden wordt ’s avonds alleen met een taxi te verplaatsen. Ik houd de pas er dus stevig in op weg terug naar het hostel, Rianne (geheel op d’r gemak…) achter me aansleurend. Na uitgelegd te hebben dat San José toch echt even andere koek is dan Apeldoorn versnelt Rianne toch ook maar iets..

De volgende dag begint het reizen dan toch ook echt voor Rianne. Om 6 uur ’s morgens stappen we slaperig in de bus op weg naar Montezuma, een klein kustplaatsje aan de westkant van Costa Rica. Ik heb al snel mijn ogen weer dicht in de bus, maar Rianne blijft wakker en kijkt haar ogen uit! Na een prima reis van een uurtje of 6 met bus, boot en wederom bus komen we aan. Prima hostel gevonden met vanaf het ruime balkon uitzicht op zee, we horen de golven binnen rollen! ’s Middags dus maar heerlijk genieten van het strand en de hoge golven en aan het eind van de middag nog even lekker langs het strand lopen. Lekker zo’n relax dag! In het plaatsje zelf gebeurt ’s avonds weinig, maar na een paar biertjes en een enorm shot tequila in de plaatselijke bar gaan we toch ‘gezellig’ naar huis..

In de buurt van Montezuma moeten mooie watervallen zijn, waar je volgens de Lonely Planet via een pad net buiten de plaats moet kunnen komen. Op de slippertjes gaan we op weg, maar eenmaal aangekomen blijkt al snel dat het pad niet bestaat en we dus over de rotsen in de rivier moeten klauteren om er te komen. De conclusie wordt getrokken dat dat niet werkt op slippers en dus gaan we eerst maar terug naar het hostel om gympen aan te trekken. Poging twee gaat beter en na een lastige, maar mooie tocht komen we bij de onderste waterval aan. De hoger gelegen watervallen moeten echter nog mooier zijn en na de weg gevraagd te hebben aan twee andere reizigers klauteren we tegen een stijle en gladde helling dwars door het bos omhoog. Ons optrekkend aan stenen, bomen of wortels klimmen we hoger en hoger. Het gevoel dat dit niet de goede weg is wordt sterker en sterker en als we inmiddels zo hoog zijn dat we aan de andere kant bovenop de watervallen kijken besluiten we maar terug te gaan. Das alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Even vindt Rianne er niets meer aan, ze staat te trillen op haar benen en wil niet meer naar beneden en ook niet verder naar boven… Als ik opper om dan maar hier te blijven beseft ze dat dat ook geen goed idee is en dus zetten we de weg terug in.. Het is zo stijl en glad dat je veelal letterlijk op je kont naar beneden moet glijden. Komt bij dat het bloedheet is en we allebei een doorweekt shirt hebben van het zweet.. Met heel veel pijn en moeite komen we uiteindelijk weer beneden bij de eerste waterval. Tijd voor een verfrissende duik! Na een tijdje besluiten we toch nog een poging te ondernemen en via een ander pad komen we uiteindelijk alsnog bij de hoger gelegen watervallen. Deze zijn inderdaad erg mooi en na ook hier even gezwommen te hebben en een paar keer met de touw het water in geslingerd te zijn is het tijd om terug te gaan naar het hostel. Ruim 5 uur na vertrek vanaf het hostel (zouden er max. 2 moeten zijn) komen we terug. Moe maar voldaan en trots op het doorzettingsvermogen van Rianne is het tijd om even lekker bij te komen. ’s Avonds is het een stuk drukker in de plaatselijke bar en na een aantal drankjes, het nodige dansen samen en volop ouwehoeren belanden we om 2 uur in bed.

De volgende dag wordt heerlijk aan het strand doorgebracht samen met een ‘hond voor één dag’, die ons vergezeld en continu wil spelen met zijn stok. Als wij aan het zwemmen zijn eet hij ook nog even de rest van ons brood en beleg op, maar dat mag de pret niet drukken. De golven zijn verder nog hoger dan twee dagen geleden en het is indrukwekkend om de kracht van het water zo te ervaren. Een heerlijke relaxte dag.

De reis wordt daarna vervolgd naar Santa Elena, een plaatsje noordelijker in Costa Rica in een prachtige omgeving. De reis met bus en boot begint nog prima, maar na in Puntarenas overgestapt te zijn wordt dit al snel minder. Het samen reizen blijkt toch even wennen te zijn (voornamelijk voor mij). We zijn het niet eens over het hostel, Rianne wil luxe, Richard basic en gezellig tussen de backpackers en dus moet er overlegd worden. Resultaat, twee koppige mensen die uren niets tegen elkaar zeggen in een veel te warme bus die ook niet eens de ergste hobbelweg ooit neemt. Gezellig! Na veel meer uren reizen dan gepland komen we uiteindelijk aan en gaan we naar het door Rianne gekozen hostel (jep…ik heb nu al ‘niets’ meer in te brengen.. ;-)). We krijgen een kamer met prachtig uitzicht en na besloten te hebben weer lief tegen elkaar te doen zijn we weer vriendjes. ’s Avonds samen een heerlijke salade gemaakt in de keuken van het hostel en vervolgens op tijd naar bed!


In de buurt van Santa Elena zijn verschillende nationale parken en we besluiten er daar één van te bezoeken samen met een gids. Deze gids (Orlando) is super enthousiast en vertelt honderduit over het cloud-forest en de dieren die er leven. Al snel zien we een slang (als we hem moeten geloven de tweede keer in 12 jaar dat hij deze ziet!) en verschillende prachtige vogels. Het leuke is dat Orlando daar zelf naar jaren gidsen nog het meest enthousiast over is. Hij vliegt van hot naar her met zijn verrekijker er speurt er op los. Na drie erg mooie uren keren we voldaan terug richting hostel. In het dorpje zelf is weinig te doen, dus besluiten we ’s avonds wederom een lekkere salade te bereiden (er waren nog volop ingrediënten over), samen een spelletje ‘set’ te spelen en een biertje te drinken in het hostel.

In vergelijking tot eerdere landen die ik bezocht heb is Costa Rica ontzettend toeristisch. Overal worden tours aangeboden en alles is gericht op toeristen. Zo ook de vele bedrijfjes die ‘Canopy tours’ aanbieden in de omgeving. Ondanks dat het hoge toeristische gehalte me een beetje tegen staat besluiten we toch maar zo’n tour te doen, het schijnt namelijk erg leuk te zijn. En dus hangen we even later in een tuigje aan een kabelbaan en zoeven we tussen de boomtoppen door of over een vallei heen. Inderdaad super leuk om te doen, al denkt een bepaalt lichaamsdeel daar soms wat anders over wegens een gebrek aan doorbloeding… De tocht bestaat uit een heel aantal reguliere kabelbanen (sommige meer dan 500 meter lang), een tarzanswing (springen vanaf een platform en een enorme zwieper maken) en wordt afgesloten met de ‘superman’ kabelbaan. Aan deze laatste kabelbaan wordt je aan je rug en benen opgehangen, waardoor het echt lijkt alsof je door de lucht vliegt. Ruim een kilometer (!) lang zweef je zo over een diepe vallei. Super gaaf! Maar….dat was nog niet genoeg adrenaline voor één dag voor mij.. Er kan namelijk ook een bungee jump gemaakt worden van 143 meter (!) hoog. Laat dat nou net op mijn ‘things-to-do-lijstje’ staan! Na even (?) wikken en wegen besluit ik het te doen en zo sta ik even later op de rand van een cabine de diepte in te kijken. Even denk ik er aan om het niet te doen. Het gaat geheel tegen je natuur in om zo de diepte in te springen terwijl je alleen aan je enkels vast zit, maar de begeleider begint al af te tellen. Ok, niet zeuren dus, maar springen. Ahhhhhhh oh f*ck, f*ck, f*ck, whoeeeeehoeeee! Wat super gaaf en spannend is dat zeg! Alles draait als een malle en ik schiet op en neer. Als ik eenmaal stil hang is de lol er wel af, pas dan besef je dat je alleen aan je enkels hangt, geen prettig gevoel. Gelukkig word ik al snel weer opgetakeld en binnen no-time sta ik weer in de cabine, een prachtige ervaring rijker!

Een dag later mag er weer gereisd worden, wederom met de combi bus-boot-bus gaan we op weg naar La Fortuna. Prima reis van een paar uurtjes en al snel weer een leuk hostel gevonden. ’s Middags gaan we zwemmen in een rivier dichtbij het hostel aangezien het weer prachtig is. Eenmaal bij de rivier (prachtige omgeving) aangekomen begint het vlak na de verkoelende duik echter keihard te regenen en onweren! De flits en keiharde inslagen zijn letterlijk in dezelfde seconde. Snel schuilen onder een brug dus en als de onweer een beetje voorbij is lopen we door de stromende regen in onze zwemkleding terug naar het hostel… Gelukkig is het ’s avonds droog als we de hot-springs in de omgeving bezoeken. Heerlijk een paar uur lang dobberen in het warme water met biertjes voor Richard en cocktails voor Rianne. Genieten zo samen en een prima voorbereiding voor de hike van morgen!

Deze hike gaat naar Vulkaan Arenal, vlakbij La Fortuna. ’s Ochtends eerst meer dan een uur staan wachten op een bus die niet blijkt te rijden omdat er een brug is ingestort.. Dan maar met de taxi. Rianne zag de 13 uur durende tour (waarvan 8 uur hiken) niet zo zitten en dus doen we zelf een kortere hike. Dit blijkt een prima alternatief te zijn, met prachtige natuur en uitzichten. We spotten verschillende vogels, prachtige vlinders en een eekhoorn, maar het hoogtepunt zijn toch weer de howler monkeys. Voor Rianne is het de eerste keer dat ze apen in het wild ziet en ook voor mij blijft het bijzonder. Samen genieten we van deze prachtige beesten. Eén nadeel, deze apen proberen op je te poepen en pissen om je weg te jagen…en dat doen ze één keer met (beperkt) succes haha maar dat maakt het schouwspel van de slingerende apen er niet minder mooi op!

Om na de hike af te koelen en op te frissen besluiten we opnieuw een duik te nemen in de rivier. Als we daar heerlijk zitten te genieten van de zon en de natuur gooi ik een steen tegen een heel stuk verderop gelegen rots. Dat kan Rianne natuurlijk ook en dat zal ze bewijzen! Poging één gaat echter jammerlijk mis, net als poging twee…poging 3 is echter een voltreffer…op mijn hoofd…en dat terwijl ik schuin achter haar sta! Geen idee waar ik dat aan verdiend heb… ’s Avonds heerlijk eten in een lokaal restaurant en op tijd richting bed, morgen staat er weer een heftige reisdag op het programma..

Deze reisdag moet ons zo ver mogelijk naar Nicaragua brengen. Geen idee of we dit redden, maar we besluiten te zien waar het schip zal stranden. ’s Morgens vroeg de bus gepakt naar San Ramón om daar over te stappen in de bus naar de grens. Dit gaat allemaal voorspoedig en zo komen we rond 17.00 uur aan bij de grens. Na een zeer chaotische grensovergang (met hulp van 2 Nicaraguanen) hebben we nog ongeveer 30 minuten om de laatste boot naar Isla Ometepe te kunnen halen. De taxi chauffeur garandeert ons dat hij dat kan halen en zo scheuren we al toeterend met 110 km/u over weggetjes waar je 30 km/u mag.. Resultaat van deze dollemansrit is dat we nog net de laatste boot halen en de geplande reis van vandaag helemaal af kunnen maken. Heerlijk gevoel, maar een koele douche is inmiddels heel welkom! Na ruim een uur op de boot en nog een half uur in de taxi komen we eindelijk aan bij het uitgekozen hotel. De reis van bijna 12 uur zit er op en na een heerlijke douche gaat de keuken van het hostel speciaal voor ons nog even open. Genieten van een lekkere maaltijd, een koud biertje, samen gezellig kletsen en dan gesloopt op zoek naar ons ruime bed!

We zijn inmiddels nog een paar dagen verder en in Granada aangekomen, maar daar schrijf ik de volgende keer wel over. Het verhaal is al weer veel te lang... Alles gaat zoals jullie kunnen lezen super hier! Het samen reizen was voor mij even wennen (moet opeens overleggen en de kamer uit als mevrouw naar het toilet moet.. :)), maar het is heerlijk om samen te zijn en alles te kunnen delen met Rianne! Ze geniet volop en dat doet me erg goed! Volgens mij heeft ze de smaak van het reizen inmiddels ook aardig te pakken, in ieder geval wordt er al gesproken over een volgend ‘bezoek’ in Thailand! Maar eerst nog twee weken hier genieten samen!

Ik kijk wederom uit naar jullie reacties en berichten over hoe het met jullie in Nederland gaat!

Adios!