The dream continues!

Hallo vrienden!

Wederom een update vanuit het prachtige down under! Inmiddels ben ik al in Sydney, wat betekent dat ik ook Nieuw Zeeland al weer achter me heb gelaten.. Das snel gegaan, maar wat heb ik genoten van de prachtige natuur daar zeg, absoluut overweldigend!

Na het plaatsen van mijn vorige verslag heb ik een dag later de bus naar Queenstown genomen. Deze bus vertrekt vroeg en dus stap ik in met het idee om nog even lekker een paar uurtjes te slapen. Daar denkt de buschauffeur helaas anders over. Onophoudelijk ratelt hij door de luidsprekers van de bus van alles en nog wat over Nieuw Zeeland en hetgeen er te zien is. Achter elke boom en steen zit een verhaal zo lijkt het. Van slapen komt dus helemaal niets terecht, maar das niet echt een straf aangezien de rit wederom erg mooi is. Ondanks dat de rit maar 300 kilometer is doen we er ruim 7 uur over. Naast dat de chauffeur veel praat moet hij kennelijk ook om de 50 kilometer plassen of iets eten. Gelukkig stoppen we veelal op mooie plekken, onder andere aan de kust, bij prachtige meren tussen de bergen en bij een waterval. Al met al weer een prima dag dus! Queenstown (‘the adventure capital of the world’) is één van de populairste bestemming van Nieuw Zeeland, oftewel één groot toeristisch circus! Niet echt mijn ding en alle ‘adventures’ zijn voor deze backpacker niet te betalen dus ga ik naar het informatiecentrum om navraag te doen naar wandelroutes. Ook leuk!

De volgende morgen start ik heel langzaam op, eindelijk weer eens uitslapen, het is tenslotte vakantie. Vervolgens met Simon, een Duitser die ik eerder ontmoet heb, afgesproken om de plannen voor de komende dagen door te nemen. Hij heeft een auto en wil graag gezelschap en dat komt mij ook goed uit omdat het een stuk eenvoudiger is om veel te zien. We blijken dezelfde kant op te willen, dus besluiten we een dag later samen op pad te gaan. ’s Middags wandel ik zelf net buiten de plaats Queens Hill op voor een prachtig uitzicht op de omgeving. Bovenop ben je omringd door de bergen en heb je geweldig zicht op het plaatsje en het meer. Terwijl ik van het zicht geniet waai ik ondertussen bijna uit mijn jas, ik moet me soms echt schrap zetten om op dezelfde plaats te blijven staan! Eenmaal terug in het dorp inkopen doen voor de komende dagen, koken (lees pizza in de oven stoppen), kletsen met Nederlandse kamergenoten en maar weer eens gezellig skypen met Rianne. Dat was tenslotte al weer een tijd geleden.. ;-)

Stipt om 8 uur (Duitser hè..) de volgende dag staat Simon voor de deur. Spullen inladen en onze roadtrip kan beginnen, op naar Milford Sound! Net na het plaatsje Te Anau zie ik vanuit een ooghoek gelukkig nog net het bord waarop staat ‘road closed’. Omkeren dus maar en even navraag doen in Te Anau zelf. Voor het eerst in jaren blijkt de weg inderdaad afgesloten te zijn in verband met lawine gevaar. Tsja…dan maar in Te Anau blijven en hopen dat de weg een dag later open is. Gelukkig zijn er volop mooie hikes in de omgeving, veelal meerdaagse tochten, maar het is ook prima mogelijk om een deel te doen. We besluiten het eerste deel van een hike net buiten de plaats te doen, de eerste uren door het bos met prima weer en vervolgens over een open vlakte door de zeikende regen en keiharde wind. Van enig uitzicht is dus helaas amper sprake en eenmaal aangekomen in de eerste hut zijn we compleet doorweekt en koud. Als we na 3 uur teruglopen eindelijk terug zijn bij de auto ben ik er wel klaar mee. Snel naar het hostel terug voor een warme douche en droge kleren. Eenmaal opgewarmd en na een goede maaltijd maar eens kijken hoe het in de plaatselijke kroeg van dit gat is. Daar is het bijzonder stil, maar gelukkig staat er een mooie pooltafel en is er live muziek dus vermaken we ons prima. Gezien de bierprijzen blijven we maar niet te lang en kijken we in het hostel nog maar een film met veel goedkopere supermarktbiertjes.. :)

Gelukkig is de weg na één dag al weer open en kunnen we dus de volgende morgen alsnog op pad naar Milford Sound. Onderweg stoppen we op tal van mooie plaatsen om van de omgeving te genieten. Eenmaal aangekomen in Milford besluiten we hier vannacht maar niet te overnachten aangezien het risico groot is dat de weg opnieuw afgesloten wordt en we geen kant meer op kunnen. ’s Middags dus maar meteen de boottocht door de fjorden hier maken. Even lijkt dit niets te worden als we de enige twee blijken te zijn met dit idee en er een minimum van vier personen is, maar gelukkig zijn er op het laatste moment nog twee vrouwen die wel mee willen. En zo varen we even later met z’n vieren op een enorme boot op een soort van privé cruise door de immense fjorden, leuk man die winter in Nieuw Zeeland! Overal om ons heen zijn enorme rotswanden met tal van grote en kleine watervallen, dreigende donkere wolken aan de lucht, robben op de rotsen en zelfs een heel aantal springende dolfijnen in het water. Al met al een prachtige tour! Aan het eind van de middag weer terug rijden naar Te Anau en ’s avonds in het hostel relaxen. Simon is er namelijk achter gekomen dat zijn bankrekening leeg is en wil dus nergens heen ’s avonds. Veel andere reizigers zijn er ook niet, dus dan maar weer een avondje bank met een biertje en een goede film.

Wanneer we de volgende dag opstaan regent het wederom en volgens het hostel blijft dat de hele dag zo. Ondanks dat besluiten we dat we toch nog een stuk van een andere hike hier willen doen, de omgeving is simpelweg te mooi om binnen te blijven zitten. Na wederom een paar uur lopen in de regen heb ik spijt als de vele haren op mijn hoofd van dit besluit. Gelukkig zijn er op de track wel de nodige mooie watervallen, waaronder één hele hoge, maar echt genieten is er niet bij met dit weer. Zodra we de grootste waterval bereikt hebben besluiten we dan ook maar om te keren, het is mooi geweest voor vandaag. Eenmaal terug in het hostel wordt het wederom een rustige avond. Ik kijk ondertussen uit naar mijn tijd in Azië, mooi weer voor 2 tientjes de hele avond los gaan! :)

Genoeg hebbende van het slechte weer gaan verplaatsen we ons een dag later naar de oostkust. Daar schijnt de zon namelijk! Prima rit door de heuvels met volop weilanden vol schapen. Aangekomen in de plaats van bestemming Dunedin ’s middags meteen door naar de Otago Peninsula. Ontzettend mooi gebied met ruige kusten en afgelegen stranden. Op één van deze stranden zien we volop zeeleeuwen. Bij het betreden van het strand staat er een groot bord met de instructie dat je toch echt minimaal 10 meter afstand moet houden. Dit zijn wilde dieren en het is hun territorium. Dat heeft één Chinees niet begrepen kennelijk en die moet dus rennen als een zeeleeuw genoeg heeft van de fotosessie! Vervolgens ‘verschuilen’ we ons in een soort van bunker (voelt niet goed samen met een Duitser.. ;-)) om de Yellow Eyed pinguïns het strand op te zien komen. Na een dag vis vangen zouden die tegen de avond als het begint te schemeren terug naar hun nest moeten komen. Vandaag zijn ze helaas verdwaald kennelijk want na anderhalf uur wachten is het vrijwel geheel donker en hebben we nog niets gezien. Zonder ze gezien te hebben dan dus maar terug naar de auto en naar de plaats. ’s Avonds op zoek naar een bar waar iets te doen is, maar die vinden we helaas niet. Dan maar een potje poolen in het hostel op de meest aftandse tafel ooit en ’s nachts skypen met mijn jarige zus! Aangezien mijn andere zusje en de aanhang er ook is wordt dat een gezellig groepsgesprek!

Als we een dag later wederom rustig opgestart hebben eerst maar even de plaats bekijken. Er is onder andere een erg mooi station, de eerste kerk van Nieuw Zeeland staat hier en de grootste chocoladefabriek van het land is er gevestigd. Vervolgens de auto weer in om langs de kust een stuk noordelijker te gaan. Wederom een prachtige rit, met volop plekken om te stoppen. Bij één van de stoppen zien we een heel aantal robben op slechts een paar meter afstand, vervolgens gaat de reis verder naar de indrukwekkende Moeraki Boulders en dan naar de volgende plek waar we de Yellow Eyed pinguïn zouden kunnen zien. Dat dit de zeldzaamste soort pinguïns op de wereld is blijkt ook hier weer. Op de stijle rotswand verschuilen de jongen zich onder de struiken, wachtend op de ouders om met eten terug te komen. Af en toe hoor je het roepen van de jongen, maar zien is een stuk lastiger. Later op de middag gaat dit gelukkig beter! Af en toe komt er een pinguïn het strand op waggelen en de jongen komen meer en meer tevoorschijn. Geeft wederom erg mooie plaatjes! Na hier een tijd van genoten te hebben is het tijd idee om ook nog even naar de blauwe pinguïns te gaan kijken die een stukje verderop in Oamaru aan land moeten komen. Dit blijkt echter een groot commercieel circus te zijn. Waar de pinguïns aan land moeten komen zijn tribunes gebouwd waarvoor 25 dollar betaald moet worden. Ja dag! Dan maar naar een plekje net buiten de tribunes waar vandaan we toch zicht op het hele gebeuren kunnen hebben…gratis! Daar denkt de beveiliging echter anders over. Privé terrein…oftewel, vertrekken of de politie wordt gebeld. Beetje jammer, maar we kiezen toch maar voor het vertrekken. Als we eenmaal een hostel gevonden hebben is de halve avond al voorbij, oftewel, koken, film kijken en pitten!

Omdat Simon al snel een vlucht moet halen in Christchurch vertrekken we meteen de volgende morgen weer, op naar Mt Cook, de hoogste berg in Nieuw Zeeland. Het zal jullie niet verrassen dat de rit weer geweldig mooi is, alleen al door dit land rijden is een genot! Eenmaal aangekomen in Mt Cook village sneeuwt het en is het bewolkt. De hele berg is dus niet te zien! Maar…er kan een hike gemaakt worden in Hooker Valley naar de Hooker hut. Dat laten we natuurlijk niet aan onze neus voorbij gaan! En zo lopen we een paar uurtjes lekker door de sneeuw. De ‘hookers’ hebben het alleen kennelijk niet zo op sneeuw en zijn verrassend genoeg in geen velden of wegen te bekennen en van Mt Cook is ook na een stevige wandeling niets te zien. Dat maakt de omgeving echter niet minder indrukwekkend! Aan het eind van de middag rijden we naar Lake Tekapo om daar in het super kleine dorpje te slapen. Als we ’s avonds de lokale bar nog even bezoeken kunnen we nog net één biertje krijgen en twee potjes poolen. Om half 11 vindt de barman het echt genoeg geweest en moeten we er uit. In het hostel dan maar weer een film in de dvd speler en op de bank hangen. Halverwege houd ik m’n ogen echter niet meer open, ik begin oud te worden.. ;-)

Samen maken we de volgende ochtend in de stralende zon nog één hike. Langs het meer dat omringd is met prachtige besneeuwde bergen. De uitzichten zijn ook vandaar weer geweldig en als we allebei niets zeggen is het compleet stil, genieten! Ondanks dat ben ik blij als we na een paar uurtjes terug zijn bij de auto, ben inmiddels wel een beetje klaar met wandelen! In een paar uurtjes rijden we aansluitend naar Christchurch en is het tijd voor een ‘emotioneel’ afscheid. Simon slaapt namelijk bij kennissen en zet mij dus af bij een hostel. Daar boek ik ’s avonds online een busticket naar Kaikoura en een tour om te zwemmen met dolfijnen in Akaroa voor de volgende dag. Eén probleem, dit ligt mijlenver uit elkaar, verkeerde plaats aangeklikt, lekker scherp van me… Dan maar een mail er achteraan sturen of ik de tour kan annuleren en m’n geld terug kan krijgen, naar Akaroa gaan is namelijk geen optie…

Als ik na een paar uurtjes in de bus de volgende dag in Kaikoura aan kom kies ik toch maar weer voor een wandeling. Voordat ik een nieuwe dolfijnen tour boek eerst maar eens horen of ik mijn geld van de verkeerd geboekte tour terug krijg. En zo gaan we weer op pad, dit keer een rondje over de peninsula hier. Als ik net buiten het plaatsje de hoek om kom op het pad schrik ik me kapot van twee grote robben die rustig op het pad ligt. De dichtstbijzijnde begint meteen te brullen, daar moet ik dus maar even met een boog omheen! De wandeling zelf is wederom erg mooi, door de weilanden langs de hoge kustlijn. Al met al ben ik zo weer een paar uurtjes zoet en geniet ik van de omgeving. ’s Avonds in het hostel ontmoet ik twee Nederlandse jongens waarmee ik ook al een kamer in Queenstown deelde. Gezellig zitten kletsen met het vertrouwde biertje erbij!

Na heerlijk lang in bed gelegen te hebben is het tijd om een walvissentour te gaan doen. Dit moet één van de vele hoogtepunten worden van de tijd in Nieuw Zeeland! Rond de middag gaan we met de bus richting de haven om op de boot te stappen. Op zoek naar een Sperm Whale! Met een onderwatermicrofoon kan de kapitein bepalen waar deze zich ongeveer moet bevinden. Eén probleem, een Sperm Whale duikt tot 3.000 meter om te eten, blijft daardoor een uur onder water en komt vervolgens 7 à 8 minuten aan het oppervlak om lucht te happen. Waar precies is maar de vraag. En dus is het wachten, verplaatsen, nog een keer luisteren, verplaatsen en opnieuw wachten. Uiteindelijk komt er niet ver van de boot een enorme walvis aan het oppervlak, 19 meter lang! Helaas is er slechts 10 procent te zien van het beest, de rest is onder water. Oftewel, we kijken een minuut of 8 naar een rug van een walvis en als hij eenmaal weer gaat duiken zien we nog net 3,5 seconde zijn staart. Einde van de walvistour! Na ongeveer 2 uur, ruim 100 euro armer en een gevoel alsof je net niet lekker genaaid bent komen we terug in het dorp. Een hoogtepunt werd het helaas niet, maar het is hoe dan ook indrukwekkend om zo’n enorm beest van zo dichtbij te zien.

Met een Engelse kamergenoot ’s avonds dan maar op pad! Dat wordt teleurstelling nummer twee. Ondanks dat het vrijdagavond is zijn de kroegen vrijwel uitgestorven en de mensen die er zijn lijken zo uit een aflevering van Flodder of de Tokkies gelopen te zijn. Aangezien ik deze Engelsman daarnaast de helft van de tijd niet versta (wat een accent!) na een paar biertjes en potjes poolen dus maar terug naar het hostel. Nee, het stappen is het niet voor mij in Nieuw Zeeland.

Inmiddels heb ik te horen gekregen dat het geld van de verkeerd geboekte dolfijnen tour terug gestort wordt en dus ga ik dat dan toch hier maar proberen. In het kantoor van het reisbureautje m’n bijzonder strakke lichaam in een wetsuit wurmen en dan de boot op. De dolfijnen die we vinden hebben echter totaal geen behoefte om met mij en de andere toeristen te zwemmen vandaag. Zodra we ze vinden gaan ze er vandoor. Na een paar uurtjes op zee keren we dan ook terug naar de haven zonder gezwommen te hebben. Wederom geen geluk vandaag. In het hostel regel ik ’s avonds de nodige dingen voor mijn aanstaande bezoek aan Sydney en stuur ik wat mails om een baan te krijgen daar. Een poging om er een wilde nacht van te maken doe ik niet meer in Nieuw Zeeland.

De buschauffeur de volgende morgen denkt dat hij Michael Schumacher himself is. Over de slingerweg langs de kust jaagt hij door de één na de andere bocht. Wie ooit bij Rob in een camper in Zwitserland heeft gezeten snapt hoe je je dan na een tijdje voelt. Waardeloos. Gelukkig is het niet heel ver terug naar Christchurch. Eenmaal aangekomen in Christchurch hetzelfde hostel als eerder opgezocht, spullen gedumpt en dan nog even de stad in. Nog geen twee jaar geleden getroffen door een zware aardbeving en dat is goed te zien! De halve binnenstad in nog afgesloten, overal zijn bouwhekken, half ingestorte gebouwen en plekken waar ooit iets stond, maar nu een kale vlakte is. Doordat het ook nog eens heel stil op straat is lijkt het net een spookstad. Raar om zo door heen te lopen. Na een prima diner bij de Mc Donalds en een avondje online pokeren lekker op tijd m’n bed in, morgen verplaatsen naar Sydney!

Op mijn kamer in het hostel in Sydney zit ik nu dit verhaal te typen na een dag werken. Als ik het jaar vol wil maken moet er even iets bijverdiend worden, kennelijk iets te veel op stap geweest de eerste maanden... Aangezien dit verhaal al weer te lang is zal ik daar in mijn volgende verslag verder over verhalen! De eerste dagen in Sydney waren in ieder geval weer top, onder andere door een leuke middag met Ashim, een jongen die ik in Mexico ontmoet heb en hier woont.

Hoor graag weer hoe het met jullie allemaal gaat! Klaar voor de HERFST en WINTER mensen?! ;-)